معنی سوره ای با دو بسم الله

نمل

نمل

نمل

توبه

نمل

بسم الله

سوره نمل

سوره مجادله

به نام خداوند، به نام خدا (جمله ای که فارسی زبانان هنگام شروع کاری یا قدم نهادن در جایی گویند)، (عا.) بفرما میل کن، بخور، نوعی تعارف برای این که کسی پیشقدم شود: بفرمایید، پیش افتید، در موقع ت [خوانش: (بِ مِ لْ لا) [ع.] (جمله اسمی. فعل امر.)]

بنام خدا

بنامیزد به نام ایزد

لبخندیدن لبخند زدن

بسم. [ب ِ] (ع اِ) مخفف بِاِسم یعنی بنام، مانند بسم اﷲ الرحمن الرحیم، بنام ایزد بخشاینده ٔ بخشایشگر. (از ناظم الاطباء). || مخفف بسم اﷲ. (آنندراج):
نجسته فقر، سلامت کجا کنی حاصل
نگفته بسم، بالحمد چون کنی مبدا.
خاقانی.
هست امین چار حرف و تاج سه حرف
بسم بین هم سه حرف و اﷲ چار.
خاقانی.
ورق چو کار فروبسته بازنگشاید
بهر کتاب که نامش چو بسم عنوان نیست.
حیاتی گیلانی (از آنندراج).

بسم. [ب َ] (ع مص) دندان سپید کردن و باسم نعت آن است. (منتهی الارب). نرم خندیدن و دندان سپید کردن. (آنندراج). تبسم کردن. (از ناظم الاطباء). اندک خندیدن بی آواز و گویند بجز خنده است. (از اقرب الموارد). || خنداندن. (دزی ج 1 ص 87). || و ما بسمت فی الشیی، نچشیدم آن را. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). || گماریدن یعنی چنان خندیدن که دندان پیشین برهنه شود. (دهار).

به نام،

463