معنی صندل - جدول یاب

لغت نامه دهخدا

صندل

صندل. [ص َ دَ] (معرب، اِ) چوب خوشبوی. معرب چندن.بهترین آن سرخ یا سپید است. (منتهی الارب). درخت او بقدر درخت گردکان و ثمرش شبیه به خوشه ٔ حبهالخضراء وقوت چوب او تا سی سال باقی است و آن سفید و زرد و سرخ است و سفید و زرد او در سیم سرد و در دوم خشک و سرخ او بعکس آن و مقوی معده و دل و مفرح و رادع و قابض و با تریاقیه و مسدد و جهت خفقان حاروتبهای تند و التهاب و منع صعود بخارات به دماغ، نافع و طلای او جهت رفع بدبویی پوزه و دردسر حاد و باد سرخ... مفید است. (تحفه ٔ حکیم مؤمن). چندن. رجوع به ترجمه ٔ صیدنه ٔابوریحان بیرونی، دهار، قاموس کتاب مقدس، تذکره ٔ ضریر انطاکی، بحرالجواهر، نزههالقلوب، ذخیره ٔ خوارزمشاهی، صبح الاعشی ج 2 صص 123-125 و جندن شود:
زمینش همه صندل و چوب عود
ز جزع و ز پیروزه او را عمود.
فردوسی.
چوبش همه از صندل و از عود قماری
سنگش همه از گوهر و یاقوت ثمین است.
منوچهری.
آب چون صندل و صندل بخوشی چون می
بوستان پرگل و گلها ز در گلشن.
فرخی.
مکن به سوخته بر سرکه و نمک که ترا
گلاب شاید و کافور سازد و صندل.
ناصرخسرو.
مار اگرچه بخاصیت نه نکوست
پاسبان درخت صندل اوست.
سنائی.
صندل آسایش روان دارد
بوی صندل نشان جان دارد.
نظامی.
|| (ص) قوی سرسخت از شتر. (منتهی الارب). || مرد بزرگ سر. (مهذب الاسماء).
- یوم صندل، روزی است مر عربان را که در آن جنگ عظیم واقع شده. (منتهی الارب).
|| (اِ) کفش. (مهذب الاسماء). قسمی پاافزار. کفشی که دارای بندهاست که به دور پا می بندند. || نوعی پارچه که امروزه نیز آن را صندل گویند. رجوع به صندل شود.

فرهنگ معین

صندل

(صَ دَ) [فر.] (اِ.) نوعی کفش بنددار تابستانی.

(~.) [معر.] (اِ.) درختی کوچک بومی هند که از قطعات ضخیم چوب آن وسایل چوبی می سازند. نمونه هایی از این گیاه از راه ارتباط با ریشه و حتی ساقه گیاهان گوناگون بخشی از دوره زیستی خود را به حالت انگلی می گذرانند.

فرهنگ عمید

صندل

درختچه‌ای با برگ‌های نوک‌تیز، گل‌های سفید خوشه‌ای کوچک، و ریشه‌های تارمانند،
چوب خوش‌بوی این درخت که برای ساختن اشیای چوبی گران‌قیمت به کار می‌رود و در طب و عطرسازی کاربرد دارد،

نوعی کفش تابستانی و روباز،