معنی ضحی

ضحی. [ض ُ حا] (اِخ) سوره ٔ نودوسومین از قرآن، مکّیه، و آن یازده آیت است، پس از «لیل » و پیش از «اء لم نشرح ».

ضحی. [ض ُ حا] (ع اِ) چاشتگاه (و یذکر). (منتهی الارب) (بحرالجواهر) (مهذب الاسماء). نیم چاشت، مقابل ظهر که چاشت است. چاشتگاه، یعنی پس آفتاب برآمدن، و گویند بعد چاشتگاه. (دستوراللغه ادیب نطنزی). ارتفاع نهار. چاشت:
همیشه تا نفروزد قمر چو شمس ضحی
همیشه تا ندرخشد سُها چو بدر ظلم.
فرخی.
آنچنان روئی که چون شمس ضحاست
آنچنان رخ را خراشیدن خطاست.
مولوی.
مدتی بسیار میکرد این دعا
روز تا شب، شب همه شب تا ضحی.
مولوی.
|| آفتاب. (منتهی الارب):
نورشان حیران این نور آمده
چون ستاره زین ضحی فانی شده.
مولوی.
- صلوهُ ضحی، نماز چاشت. (مهذب الاسماء). نماز چاشتگاه. (السامی فی الاسامی). نماز چاشت، و منه حدیث عمر: «اضحوا بصلوه الضحی »؛ ای صلوها لوقتها و لاتؤخروها الی ارتفاع الضحی.
|| و قولهم ما لکلامه ضُحی، نیست کلام او را بیانی. || و الشمس و ضحیها، ای ضوئها اذا اشرق. (منتهی الارب). و نیز رجوع به آفتاب پهن شود.

ضحی. [ض ِ حا] (ع مص) خوی گرفتن. (زوزنی). خوی کردن و عرق آوردن. (منتهی الارب).

ضحی. [ض َ حی ی] (ع مص) ضَحو. ضُحو. ضُحی ّ. رسیدن آفتاب کسی را. (منتهی الارب).

ضحی. [ض ُ حی ی] (ع مص) ضَحو. ضُحُوّ. ضَحی ّ. رسیدن آفتاب کسی را. || بیرون آمدن در آفتاب. (منتهی الارب). به آفتاب شدن. (زوزنی). به آفتاب آمدن.

ضحی. [ض َ حی ی] (اِخ) موضعی است به یمن. (منتهی الارب).

(ضُ حا) [ع.] (اِ.) چاشتگاه، هنگام برآمدن آفتاب.

نود‌وسومین سورۀ قرآن کریم، مکی، دارای ۱۱ آیه، والضّحی،
[قدیمی] خورشید، آفتاب،
[قدیمی] هنگام برآمدن آفتاب، ‌ صبح،

سوره نود و سوم قرآن

(اسم) پس آفتاب بر آمدن چاشتگاه یا صلات (صلوه) ضحی. نماز چاشت، آفتاب خورشید. ‎ چاشتگاه، بی رمگان: زنی که پیرامون زهارش موی نروید

ضُحی، چاشتگاه- هنگام بر آمدن آفتاب- آفتاب- نام سوره 93 قرآن که مکیّه است و 11 آیه دارد،

818