معنی ضی
لغت نامه دهخدا
ضی. [ض َی ی] (ع مص) ضوی. فراهم آمدن. || جای گرفتن و پناه بردن بکسی. || درآمدن در شب. (منتهی الارب).
ارضیة
ارضیه. [اَ ضی ی َ] (ع ص نسبی) تأنیث ارضی.
حرضی
حرضی. [ح ُ ضی ی] (ع ص نسبی) اشنانی. اُشنان فروش.
اباضی
اباضی. [اِ ضی ی] (ص نسبی، اِ) یک تن از اباضیه.
ابوالوضی
ابوالوضی.[اَ بُل ْ وَ ضی ی] (اِخ) عبادبن نسیب. محدث است.
رافضیة
رافضیه. [ف ِ ضی ی َ] (ص نسبی) تأنیث رافضی. رجوع به رافضی شود.
فیضیضی
فیضیضی. [ف َ ضی ضا] (ع ص) رجوع به فوضوضاء و فیضوضی شود.
توضی
توضی. [ت َ وَض ْ ضی] (ع مص) وضو ساختن. رجوع به ماده ٔ قبل شود.
ریاضیون
ریاضیون. [ضی یو] (اِخ) ریاضیین. حکمای ریاضی. فیثاغورس و پیروان او. (یادداشت مؤلف).
رضی الدین
رضی الدین. [رَ ضی یُدْ دی] (ع اِ مرکب) پسندیده ٔ دین. (فرهنگ فارسی معین).
لضی
لضی. [ل َ ضی ی] (ع ص) حضی ٌ بضی ٌ لضی ٌ. از اتباع است. (منتهی الارب).
غضیضة
غضیضه. [غ َ ضی ض َ] (ع ص) مؤنث غضیض. (اقرب الموارد). رجوع به غضیض شود.
ممراضیة
ممراضیه. [م ِ ضی ی َ] (ع مص جعلی، اِمص) ممراضیت. (آنندراج). رجوع به ممراضیت شود.
حل جدول
معادل ابجد
810