معنی لغوی

لغوی. [ل ُ غ َ وی ی] (ع ص نسبی) منسوب به لغت. || دانشمند علم لغت. مردی که دانش لغت دارد. دانای به علم لغت. عالم به لغت. ج، لغویون، لغویین:
چو ابن رومی شاعر چو ابن مقله دبیر
چو ابن معتز نحوی چو اصمعی لغوی.
منوچهری.

لغوی.[ل َ وا] (ع ص، اِ) سخن بیهوده. لغو. || هیچکاره از هر چیزی. لغو. || خطا. لغو. || بانگ مرغ سنگخوار. لغط. (منتهی الارب).

لغوی. [ل َ وا] (اِخ) موضعی است در شعر عروهبن معروف الاسدی، مشهور به ابن حجله. (از معجم البلدان).

لغت شناس، وابسته به لغت، جمع لغویون. [خوانش: (لُ غَ یُ) [ع.] (ص نسب.) منسوب به لغت. ]

مربوط به لغت،
(صفت نسبی، اسم) کسی که علم لغت می‌داند، لغت‌دان، زبان‌شناس،

لغت شناس

لغت‌شناس، لفظپرداز، واژه‌شناس،
(متضاد) نحوی

Literal, Verbal

زبانشناس , متخصص زبان شناسی , زبان دان

وابسته به زبان شناسی

مردی که دانش لغت دارد، عالم به لغت

لُغَوِی، لُغَطی، مربوط به لغت، عاِلم لغوی،

1046