معنی مزامیر

مزامیر. [م َ](ع اِ) ج ِ مِزمار. نای هاو دف ها یا سرود و آواز نیکو.(از منتهی الارب). || نی ها که آن را می نوازند. || در عرف جمع ساز مطربان را گویند.(آنندراج):
به نغمه های مزامیر عشق او مستم
شراب وصلت دایم مرا شده ست حلال.
سنائی.
|| ج ِ مزمار یا مزمور[م ُ /م َ]. انواع دعا.(از منتهی الارب). ||(اِخ) مزامیر داود، آنچه از کتاب زبور می سرائیدند آن را.(منتهی الارب). مزامیر داود همان زبور است.(ابن الندیم):
آتشی از سوز عشق در دل داود بود
تا به فلک می رود بانگ مزامیر او.
سعدی.
همه گویند و سخن گفتن سعدی دگر است
همه دانند مزامیر نه همچون داود.
سعدی.
و رجوع به مزمار شود.

(مَ) [ع.] (اِ.) جِ مزمار و مزمور؛ نای ها.

مزمار
نغمه‌هایی که با نی نواخته می‌شود،

سرودها

کتاب حضرت داوود

مزمارها، نی‌ها، سرودها، نشیدها

Canticle

(تک: مزمار) نای ها، نایسرودها (اسم) جمع مزمار: نیهای نوازندگی، سرودها و اشعاری که بانی نواخته شود.

مَزامِیر، سرودها یا ترانه هائی که با صوت و لحن تفنی گردد (مفرد: مَزمَور)،

298