معنی معیوب

معیوب. [م َع ْ](ع ص) عیب ناک.(آنندراج). دارای عیب. مَعیب.(از اقرب الموارد). عیب ناک و عیب دار.(ناظم الاطباء). آهومند.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا):
معیوب نیستی تو ولیکن ما
بر تو نهیم عیب ز رعنایی.
ناصرخسرو.
که بی اشباع سخن در تقریر آن معیوب نماید.(کلیله و دمنه). این قطعه ای که تو برخواندی بس غث ورث و معیوب... بود.(مقامات حمیدی).
ور خدا خواهد که پوشد عیب کس
کم زند در عیب معیوبان نفس.
مولوی.
|| داغ دار و بدصورت و زشت. || ننگ دار و بی آبرو و رسوا و بدنام و کیاده.(ناظم الاطباء).

(مَ) [ع.] (اِمف.) عیب دار، ناقص.

عیب‌دار، ناقص، نادرست،

بدآهو

لکنته

آهوناک

آکمند

آهمند، خراب، عیبناک، فاسد، ناقص،
(متضاد) سالم

Bad, Bum, Defective, Deficient, Deformed, Hurt, Imperfect, Misshapen, Unsound, Vicious, Wrong

sakat

خاطی، معطوب، معیوب، ناقص

ناقص , ناتمام , دارای کمبود , معیوب

عیبناک، عیب دار

128