معنی چوبان | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

چوبان

چوبان. (اِ) چوپان. شبان. راعی. شبان و گله بان و محافظ وحارس گوسپندان و اسبان. (ناظم الاطباء):
به چوبان بفرمود تا هرچه بود
فسیله بیارد بکردار دود.
فردوسی.
گله دار و چوبان همه کشته شد
سر بخت ایرانیان گشته شد.
فردوسی.
چو از روز یک ساعت اندرگذشت
بیامد بدرگاه چوبان ز دشت.
فردوسی.
رجوع به چوپان و شبان شود.