معنی کنایه | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

کنایه

کنایه. [ک ِ ی َ / ی ِ] (از ع، اِ) کنایه. کنایت. رجوع به کنایت و ماده ٔ قبل و ترکیبهای این کلمه شود.

گوشه کنایه

گوشه کنایه. [ش َ / ش ِ ک ِ ی َ / ی ِ] (اِ مرکب) کنایه. تعریض. حرفهای گوشه دار. سخنان طعن آمیز.
- گوشه کنایه زدن، کنایه زدن. با اشاره گفتن. به طعن گفتن.

کنایه گفتن

کنایه گفتن. [ک ِ ی َ / ی ِ گ ُ ت َ] (مص مرکب) کلمه یا عبارتی کنایه آمیز ادا کردن. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به کنایه شود.

کنایه زدن

کنایه زدن. [ک ِ ی َ / ی ِ زَ دَ] (مص مرکب) گفتن عبارت کنایه آمیز. (آنندراج). گوشه زدن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). عبارت کنایه آمیز گفتن. (فرهنگ فارسی معین):
گفتی به من که تیغم از ابرو کنایه است
گر می زنی کنایه نگارا به من بزن.
میرزا طاهر وحید (از آنندراج).

کنایه آمیز

کنایه آمیز. [ک ِ ی َ / ی ِ] (ن مف مرکب) کلمه یا عبارتی توأم با کنایه. (از فرهنگ فارسی معین). آمیخته با گوشه و کنایه. || کلمه یا عبارتی مبنی بر توهین و تعریض. (فرهنگ فارسی معین): روی کلمه ٔ کنایه آمیز «شوهرم » با لبخندی طنزآلود... تکیه کرد. (شوهر آهوخانم، از فرهنگ فارسی معین).

گوشه و کنایه

گوشه و کنایه. [ش َ / ش ِ وُ ک ِ ی َ / ی ِ] (ترکیب عطفی، اِ مرکب) گوشه کنایه. تعریض. حرفهای گوشه دار. رجوع به گوشه کنایه شود.

فارسی به انگلیسی

کنایه‌

Allusion, Cue, Double-Entendre, Inkling, Innuendo, Insinuation, Sarcasm, Intimation, Quip, Shot

فرهنگ معین

کنایه

(کِ یِ) [ع. کنایه] (مص ل.) گفتن سخنی که بر غیر موضوع اصلی خود دلالت کند مانند ناخن خشک به معنی خسیس و ممسک. ج. کنایات.

فرهنگ عمید

کنایه

(ادبی) در بیان، کلمه‌ای که غیر از معنی حقیقی خود، برای معنی و مدلول دیگری استعمال شود، مانندِ کاسه‌سیاه و سیه‌کاسه (= بخیل، خسیس)،
سخن مبنی بر طعنه، توهین، یا ریشخند،
(اسم مصدر) (ادبی) گفتن لفظی یا سخنی که بر غیر معنی اصلی خودش به معنی و مدلول دیگری دلالت کند،
* کنایه زدن: (مصدر لازم) کنایه گفتن، کلمۀ کنایه‌آمیز به کسی گفتن،