معنی آجیل
لغت نامه دهخدا
آجیل. (اِ) خشک میوه. مجموع پسته، بادام، نخود، فندق، تخمه ٔ کدو و تخمه ٔ هندوانه ٔ تف داده و نمک زده یا آچارده. || نقل، مزه و توسعاً هر نعمت و فائده که از کسی بدیگری رسد از خوراک و پوشاک و نقدینه.
- آجیل مشکل گشا، خشک میوه ها باشد که زنان بنذر بخشند برآمدن حاجتی را.
آجیل فروشی
آجیل فروشی. [ف ُ] (حامص مرکب) شغل آجیل فروش. || (اِ مرکب) دکان آجیل فروش.
آل آجیل
آل آجیل. (اِ مرکب، از اتباع) آل و آجیل. آجیل و جز آن. توسعاً، سود. فائده.
آجیل فروش
آجیل فروش. [ف ُ] (نف مرکب) بایع و فروشنده ٔ آجیل.
آجیل خوری
آجیل خوری.[خوَ / خ ُ] (اِ مرکب) ظرفی که در آن آجیل کنند.
فرهنگ عمید
حل جدول
سوغات فاروج
فارسی به انگلیسی
Confections, Nuts
فارسی به ترکی
kuruyemiş, çerez
کالری خوراکی ها
مترادف و متضاد زبان فارسی
تنقلات، خشکبار، شبچره
ترکی به فارسی
فوری
فرهنگ فارسی هوشیار
خشک میوه، مجموع پسته، بادام، نخود، فندوق، تخمه وغیره
آجیل فروشی
شغل و عمل آجیل فروشی، مغازه و دکان آجیل فروش.
آجیل فروش
(اسم) فروشنده آجیل.
آجیل خوری
(اسم) ظرفی که در آن آجیل ریزند.
فرهنگ معین
(اِ.) میوه خشک مرکب از پسته، بادام، فندق، تخمه و مانند آن.، ~ مشکل گشا آجیلی مرکب از هفت جزء (پسته، فندق، مغز بادام، نخودچی، کشمش، خرماخارک، توت خشکه) که برای رفع مشکل نذر کنند و بخرند و میان هفت نفر متدین تقسیم کنند.
معادل ابجد
44