معنی بهاریه
لغت نامه دهخدا
بهاریه. [ب َ ری ی َ / ی ِ] (ص نسبی) (معرب از فارسی). منسوب به بهار. ربیعیه. (فرهنگ فارسی معین). || (اِ) شعرهایی که در وصف بهار گویند. (یادداشت بخط مؤلف). اشعاری که درباره ٔ بهار گفته شود. ج، بهاریات. توضیح اینکه، این کلمه مرکب است از «بهار» فارسی که به علامت نسبت عربی ملحق شده و غیرفصیح است. (فرهنگ فارسی معین).
فرهنگ معین
(بَ یِّ) (اِ.) اشعاری که درباره فصل بهار گفته شود.
فرهنگ عمید
شعری که در وصف بهار و حالات مربوط به آن سروده می‌شود،
حل جدول
شعر بهاری
فرهنگ فارسی هوشیار
منسوب به بهار
معادل ابجد
223