معنی تناول

تناول. [ت َ وُ] (ع مص) گرفتن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). یقال: ناولته فتناول. (منتهی الارب). تناولت بنا الرکاب مکان کذا؛ بلغت بنا الیه. (اقرب الموارد). فراگرفتن و برداشتن. (غیاث اللغات) (آنندراج). فراگرفتن. (مجمل اللغه). دریافت بخشش و انعام. (ناظم الاطباء). || مجازاً بمعنی خوردن مستعمل. (غیاث اللغات) (آنندراج). خوردن و آشامیدن. (ناظم الاطباء): دست تناول آنگه به طعام برند که متعلقان و زیردستان بخورند. (گلستان).

تناول کردن. [ت َ وُ ک َ دَ] (مص مرکب) خوردن و نوشیدن: هرکس از این قاذورات تناول کردی برجای بیفتادی و جان بدادی. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 326). جوانمرد را آتش معده بالا گرفته بود و عنان طاقت از دست رفته، لقمه ای چند از سر اشتها تناول کرد. (گلستان). چون بمقام خویش آمد سفره خواست تا تناول کند. (گلستان).
درویش و پادشه نشنیدم که کرده اند
بیرون از این دو لقمه ٔ روزی تناولی.
سعدی.
به لقمه ای که تناول کنم ز دست کسی
رواست گر بزند بعد از آن به زوبینم.
سعدی.
هیچ چمنده و رمنده از آن شربتی تناول نکرد الا در گلوش گرفته برجای بمرد. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 39).
بخواه آب طرب از جام شادی
تناول کن علی رغم زمان را.
؟ (از ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 101).
رجوع به تناول شود.

خوردن، صرف کردن، میل، کردن، نوش کردن، بر داشتن، گرفتن

‎ فراگرفتن، برداشتن، خوردن (مصدر) گرفتن بگرفتنبرداشتن فاگرفتندست رساندن، خوردن (غذا) . جمع: تناولات.

خوردن و نوشیدن

تناول کردن، خوردن

(مصدر اسم) جمع تناول

(اسم) پلو خورنده تناول کننده پلو، ثروتمند توانگر.

تَناوُل، خوردن، آشامیدن، گرفتن،

گرفتن، برداشتن، غذا خوردن. [خوانش: (تَ وُ) [ع.] (مص ل.)]

غذا خوردن،
[قدیمی] گرفتن، برداشتن، فراگرفتن،

غذاخوردن، گرفتن

تناول

تناول

کبابی

487