معنی رون | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

رون

رون. [رَ وِ] (اِخ) دهی از بخش کهنوج شهرستان جیرفت. سکنه ٔ آن 100 تن آب آن از رودخانه. محصول عمده ٔ آنجا خرما. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8).

رون. (اِ) باعث و سبب. (آنندراج) (انجمن آرا (از برهان). سبب. (از فرهنگ جهانگیری). || بهرِ. برای ِ. (یادداشت مؤلف). چنان بود که گویی به سبب آن. (فرهنگ اوبهی):
به چشم اندرم دیدن از رون تست
به جسم اندرم جنبش از بون تست.
عنصری (از اسدی).

رون. [رَ وَ] (اِ) آزمایش بود. (لغت فرس اسدی) (فرهنگ جهانگیری) (فرهنگ اوبهی). آزمایش و امتحان. (از آنندراج) (از انجمن آرا) (برهان):
کرد باید مرمرا واو را رَوَن
شیر تا تیمار دارد خویشتن.
رودکی.
|| آرنج.رونک. (یادداشت مؤلف).

رون. [رَ] (ع اِ) نهایت مشاره که کرد زمین باشد. (از منتهی الارب) (از آنندراج). اقصای مشاره. (از اقرب الموارد).

رون. (ع اِ) سختی و شدت. ج، رَون. (منتهی الارب) (از آنندراج) شدت. ج، رؤون. (اقرب الموارد). رجوع به رؤون شود.

رون. (اِخ) نام قصبه ای است از هند که زادگاه ابوالفرج رونی است. (فرهنگ جهانگیری) (از برهان). این قول خطاست و او از اهل رونه است که از قرای نیشابور است. رجوع به ماده ٔ رونه شود.

رون. (اِخ) بنا به نوشته ٔ مؤلف تاریخ سیستان از نواحی سیستان بوده است ولی محل دقیق آن را معلوم نکرده است. رجوع به تاریخ سیستان ص 140 و 156 و 375 و 378 و 391 شود.