معنی شکارچی

شکارچی. [ش ِ] (ص مرکب، اِ مرکب) (از: شکار فارسی + «چی »، پسوند نسبت ترکی) شکارگر. شکارکننده. نخجیرگر. شکاری. نخجیروان. دامیار. قانص. شکره. قناص. (از یادداشت مؤلف). صیاد.
- شکارچی باشی، میرشکار. رئیس و گرداننده ٔ امور مربوطبه شکار و سرپرست شکارچیان در دستگاههای سلطنتی. رجوع به میرشکار شود.

(~.) [فا - تر.] (ص نسب.) صیاد، شکارگر.

کسی که پیشه‌اش شکار کردن جانوران است، شکارگر، شکارگیر، صیاد،

صیاد، دامیار

دامیار

قناص

صیاد

قناص، دام گستر، دامیار، شکارگر، صیاد

دام‌گستر، دامیار، شکارگر، صیاد

Hunter, Huntsman, Sportsman

avcı

صیاد، مدفعی

شکارچی: عشقی بزرگ اگر به قیاس شراره آتش در وی می افتاد، دلیل که جنگ و فتنه در آن موضع پدید آید. اگر بیند که شراره های آتش سخت بزرگ بودند، دلیل بود که عذاب خدای عزوجل بدو رسد، یا بدان موضع رسد. اگر بیند که شراره آتش در میان مردمان افتد، دلیل کند که مردمان آن موضع رابا یکدیگر جنگ و خصومت افتد و آتش انداختن و بازی کردن به آتش سخن زشت گفتن بود. - لوک اویتنهاو

شکار کننده، صیاد

cacciatore

نخجیرگر

534