معنی محسود

محسود. [م َ] (ع ص) که بدو رشک برده اند. آنکه بدو حسد برده شده. آنکه درباره ٔ او بد خواسته شده. آنکه او را بدی خواسته اند. آنکه بدو رشک برند. (یادداشت مرحوم دهخدا). رشک برده شده. (ناظم الاطباء). بدخواسته شده. (آنندراج). مبثور. انیت. مأنوت. (منتهی الارب): نواخت امیر مسعود... [حاجب غازی را] از حد گذشته و اندازه... محسودتر و منظورتر گشت. (تاریخ بیهقی چ مشهد ص 172).
بزرگوارا من در میان اهل عراق
بنعمت تو که محسود همگنان بودم.
ظهیر فاریابی.
چنانکه محسود ارکان ملوک و امرای دیگر شد. (جهانگشای جوینی ج 2 ص 4).
دنیی آنقدر ندارد که بر او رشک برند
ای برادر که نه محسود بماند نه حسود.
سعدی (کلیات چ فروغی ص 575).

(مَ) [ع.] (اِمف.) مورد حسادت واقع شده.

کسی که بر او رشک و حسد ببرند، رشک‌برده‌شده،

مورد رشک

رشک اور , خواستنی , حسادت انگیز

آنکه بدو حسد برده شده، رشک برده شده

مَحسُود، حَسَد برده شده، شخص مورد حسادت، کسی که بر او شک و حسد برند،

118