گفتگو با ندا قاسمی بازیگر سریال «نون. خ»: تئاتر عنصر جدانشدنی زندگی من است
بازیگری من را انتخاب کرد
عباسعلی اسکتی: ندا قاسمی متولد ۳۰ خرداد ۱۳۶۶، در کرمانشاه و دانشجوی دکترای شیمی آلی دانشگاه تهران است. ندا قاسمی فعالیت هنری خودش را از سال ۸۷ با تئاتر آغاز کرده که در این مدت در صدا و سیمای مرکز کرمانشاه به عنوان بازیگر سریال، فیلم کوتاه، تله فیلم و البته به عنوان مجری حضور داشته است. در این شماره با ندا قاسمی که این شب ها سریال «نون خ» را روی آنتن شبکه یک دارد و از سال نود و چهار به صورت مستمر در رادیو فعالیت داشته است، گفتگویی صمیمی داشته ایم که با هم می خوانیم.
*سریال «نون. خ» چه حرفی برای مخاطب دارد؟
این سریال قرار بود یک سریال سرگرم کننده باشد و در کنار سرگرم کننده بودن، فرهنگ مناطق کردنشین را به تمام مردم ایران معرفی کند. حرفی که هر سریال موفق دیگری هم باید داشته باشد، این است که حرف روز را بزند و مشکلات جامعه و مسائل سیاسی و اجتماعی را مطرح کند که سریال «نون. خ» هم تا حدودی توانسته در این زمینه وظیفه خودش را انجام دهد.
*چه شد که بازی در آن را پذیرفتید؟
با توجه به سابقه کار تئاتری که داشتم و تله فیلم هایی که کار کرده بودم، از طریق یکی از دفاتر به این سریال معرفی شدم و در این سریال بازی کردم. قطعا دلم خیلی می خواست در این کار حضور داشته باشم، به دلیل اینکه کارهای آقای آقاخانی را دوست داشتم و از آنجا که خودم کرمانشاهی و کرد هستم، اتفاق خوبی برای من بود که بتوانم یک نماینده برای مردم خودم باشم.
*چرا از این همه فعالیت هنری «بازیگری» را انتخاب کرده اید؟
من بازیگری را انتخاب نکردم و بازیگری من را انتخاب کرد، چون از بچگی و بدون اینکه هیچ پیش زمینه ذهنی راجع به بازیگری داشته باشم، به این سمت آمدم. تخیلی خیلی قوی داشتم و این شاید حس درونی باشد که من را به سمت بازیگری کشاند، از بچگی به بازیگری فکر می کرم.
*رسیدن به دنیای تصویر و دیده شدن چه المان هایی می خواهد؟
فکر می کنم یکسری ظرفیت های خاص می خواهد که آدم طی تجربیاتی که کسب می کند، باید آنها را به دست بیاورد، چون این موقعیتی است که با موقعیت آدم های عادی که در جامعه زندگی می کنند، متفاوت است.
*شما چقدر اهل تئاترهستید؟
به شدت اهل تئاتر هستم و تقریبا ده یازده سال است که بازیگر تئاتر هستم و کار می کنم. تئاتر عنصر جدانشدنی زندگی من است و همیشه پیگیر آن هستم و تئاترهای خوب را می بینم.
*وضعیت کلی تئاتر امروز را چگونه می بینید؟
نسبت به سال های گذشته خیلی بهتر شده است. امروزه در بین مردم و مخصوصا مردم پایتخت، مخاطب خودش را دارد و خیلی از مردم، حتی کسانی که خیلی هنری نیستند، تئاتر را جزو برنامه هایشان می گذارند و می روند تئاتر می بینند. این اتفاق خوبی است و فکر می کنم روز به روز هم بیشتر شود و رشد کند.
*این همه فارغ التحصیل تئاتر آینده ای دارند؟
نه! قطعا همه آنها نمی توانند آینده ای داشته باشند و آن هم به خاطر سیاست گذاری های غلط است که خیلی طولانی می شود اگر بخواهیم راجع به آن صحبت کنیم.
*حضور سلبریتی ها را در تئاتر چگونه می بینید؟
من مخالف نیستم، به خاطر اینکه باعث شده تئاتر رونق پیدا کند. درست است که خیلی از تئاترها به صورت تجاری کار می شوند، ولی همان هم باز فرصت خوبی است که مردم به سمت سالن ها کشیده شوند.
*با توجه به موضوع کرونا، این معضل چه تاثیری روی فضای هنر خواهد گذاشت؟
قطعا روی هنر و تئاتر ایران تاثیر گذاشته است. خیلی از کارهای تئاتر و تمرین ها تعطیل شده، ولی این مسئله این است که برای کل دنیا پیش آمده و نمی شود کاری کرد و امیدوارم زودتر حل شود و بگذرد.
*شما هم قرنطینه را رعایت می کنید؟
بله، تقریبا سی و پنج روز است که در قرنطینه هستم و از همه مردم هم می خواهم که حتما این قرنطینه را رعایت کنند، به امید اینکه سلامتی برگردد.
*هنرمندان و حرف آنها چقدر روی جامعه تاثیر دارد؟
نمی توانیم بگوییم بی تاثیر است و حتما تاثیرگذار است، اما در دنیای امروز نمی شود راجع به آن تاثیر نتیجه گیری کرد که تاثیر مثبتی است یا نه، ولی می تواند تاثیر گذار باشد. در همین مقوله کرونا می بینیم که خیلی از سلبریتی های دنیا تلاش می کنند به مردم بگویند از خانه هایتان بیرون نیایید و قرنطینه را رعایت کنید.
*در میان کارهایتان کدام را بیشتر دوست دارید؟
یک فیلم کوتاه به اسم «آواز دست ها» کار کرده ام. آن فیلم کوتاه کار آقای حمزه زارعی بود که در جشنواره های مختلف جهانی به شدت دیده شد. کار به زبان کردی است. موضوع جالبی دارد و در مورد موسیقی است و من آن کار را خیلی دوست دارم و در کنار آن کار هم سریال نون. خ، سریالی است که خیلی به آن علاقه دارم.
*خوش چهره بودن چقدر در پیشنهاد نقش تاثیر دارد؟
متاسفانه خوش چهره بودن در پیشنهاد نقش تاثیر دارد و کاش اینگونه نبود.
*از کار بازیگران و کارگردان های خارجی کدام را می پسندید؟
من کارهای «تارانتینو» را خیلی دوست دارم و همین طور کارهای «دیوید لینچ» را. از میان بازیگران هم بازیگر مورد علاقه ام «جنیفر لارنس» و در کنار آن «رابرت دنیرو» و «متیو مک کانهی» را خیلی دوست دارم.
*دوست دارید بیشتر چه نقش هایی را بازی کنید؟
مثل هر بازیگر دیگری دوست دارم نقش های متفاوت و چالش برانگیز را بازی کنم.
*نقشی بوده در میان فیلم های ایرانی که دوست داشته باشید آن را بازی کنید؟
بله، نقش های زیادی بوده که وقتی آن فیلم ها را دیده ام، خیلی دوست داشته ام جای آن بازیگر باشم و آن نقش را بازی کنم.
*چقدر به ماندگاری در تاریخ هنر ایران فکر می کنید؟
واقعا به ماندگاری درتاریخ هنر ایران فکر می کنم و برای من مهم است آدم تاثیرگذاری باشم.
*آخرین فیلم و کتاب خوبی که خوانده و دیده اید را معرفی می کنید؟
آخرین فیلمی که دیده ام «هزار و نهصد و هفده» بوده که خیلی آن را دوست داشته ام و کتابی هم که در حال حاضر می خوانم، کتاب «انسان خردمند» است که توصیه می کنم حتما بخوانید.
*سه چیز که به جزیره تنهایی خودتان می برید؟
من «رویابافی» را همراه خودم به جزیره تنهایی ام می برم.
*خط قرمزهای شما چیست؟
خط قرمز من خانواده ام هستند.
*چیزی که از خودتان انتظار داشتید امروز باشید، هستید؟
بله، من همیشه برای چیزهایی که خواسته ام تلاش کرده ام و از تلاش خودم هم راضی هستم.
*آرمانشهر شما در دنیای هنر چیست؟
گفتم که من همیشه برای چیزهایی که خواسته ام تلاش کرده ام و به هر مرحله ای که رسیده ام، به مرحله بعد فکر کرده ام. هیچ وقت مرحله ای نبوده که بگویم برای من تمام می شود و می خواهم به آن نقطه برسم و تمام! هیچ مقصد نهایی برای من وجود ندارد.
