روزه گرفتن در ماه ذی الحجه چقدر ثواب دارد؟
جدای این که روزه نُه روز اول ماه ذی الحجّه دارای ثواب و آثار زیادی است، ایام و مناسبت‌های مختلفی در آن وجود دارد که روزه آن روزها، هر کدام برای خود ثواب و آثار خاصی دارد که در زیر بیان می‌شود.
فضیلت روزه گرفتن در ماه ذی الحجه:
۱- ثواب عمومی روزه این ماه: وقتی ماه ذی الحجه فرا می‌رسید، جوانی در زمان پیامبر گرامی اسلام(ص) شروع به روزه گرفتن می‌کرد. وقتی پیامبر از جریان کار او مطلع شد، به او فرمود: «… در هر روزی که روزه می‌گیری، مثل این است که برده‌ای را آزاد کرده‌ای و صد شتر و صد اسب را در راه خدا داده‌ای و این روزه کفاره شصت سال قبل و شصت سال بعد از آن روز خواهد بود».[۱]
۲- ثواب روزه روز اول: روایت شده: «روز اول ماه ذی الحجه، روزی است که حضرت ابراهیم(ع) به دنیا آمده؛ لذا اگر کسی آن روز را روزه بگیرد، روزه او کفاره شصت سال گناه خواهد بود».[۲] امام کاظم(ع) فرمود: «کسی که این روز را روزه بگیرد، خدا ثواب شصت سال روزه را برایش می‌نویسد».[۳] همچنین در سخنی دیگر فرمود: «هر کس روز اول از دهه اول ذی الحجه را روزه بگیرد، خدا برایش ثواب روزه هشتاد ماه، خواهد نوشت».[۴]
۳- ثواب روزه روز هشتم: این روز معروف به «یوم الترویه» است. از امام صادق(ع) نقل شده: «روزه گرفتن در این روز، کفاره [گناهان] یک سال است».[۵]
۴– ثواب روزه روز نهم: این روز، عرفه نام دارد، امام صادق(ع) فرمود: «روزه گرفتن در این روز، کفاره [گناهان] دو سال محسوب می‌شود».[۶]
۵- ثواب روزه نُه روز اول: «اگر کسی همه نُه روز اول ماه ذی الحجه را روزه بگیرد، روزه دَهر (یعنى تمام عمر) برایش نوشته می‌شود».[۷]
۶– ثواب روزه روز عید غدیر: امام صادق(ع) فرمود: «روزه این روز، معادل شصت ماه روزه گرفتن است».[۸] «ثواب اعمال خوبی که در این روز انجام می‌شود، مساوی با ثواب انجام آن کار در هشتاد ماه است».[۹] و «روزه گرفتن در روز عید غدیر، کفاره شصت سال گناه است».[۱۰] گفتنی است؛ روز دهم این ماه، که روز عید قربان است، یکی از دو روزی است که روزه گرفتن در آن حرام است.[۱۱]
————–
پی نوشت
[۱]. شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص ۷۳، دار الشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق.
[۲]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، ج ۲، ص ۸۷، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.
[۳]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۴، ص ۱۴۹، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
[۴]. سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج ۱، ص ۳۱۸، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق.
[۵]. ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص ۷۴٫
[۶]. من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۸۷٫
[۷]. الاقبال بالاعمال الحسنه، ج ۱، ص ۳۲۵٫
[۸]. الکافی، ج ۴، ص ۱۴۹٫
[۹]. ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص ۷۵٫
[۱۰]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج ۲، ص ۷۳۶، مؤسسه فقه الشیعه، بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۱ق.
[۱۱]. امام خمینی، تحریر الوسیله، ج ۱، ص ۳۰۳، مؤسسه مطبوعات دار العلم، قم، چاپ اول، بی‌تا.
