ابیاتی با شروع حرف ج برای مشاعره

جز اینقدر نتوان گفت در جمال تو عیب

که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را

جلوه ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت

عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

جوانی گفت پیری را چه تدبیر

که یار از من گریزد چون شوم پیر

جوابش داد پیر نغز گفتار

که در پیری تو هم بگریزی از یار

جان بی  علم بی نوا باشد

مرغ بی پر نه بر هوا باشد

جز اینقدر نتوان گفت در جمال تو عیب

که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را

جــز در صــفـای اشـک دلـم وا نـمـی شـود

بــاران بــه دامــن اسـت هـوای گـرفـتـه را

جـمالــت آفتـــــاب هر نــظر بــــاد

ز خـوبــــی روی خوبــت خوبـتــر بـاد

جان خوشست اما نمی خواهم که جان گویم تو را

خواهم از جان خوشتری یابم که آن گویم تو را

جوانی شمع ره کردم که جوییم زندگانی را

نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

جـمـع کـن لـشـکـر تـوفـیـق کـه تـسـخـیر کنی

شـــهـــریـــارا قــرق عــزلــت و تــنــهــائــی را

جهان سر به سر چون فسون است و بس

نـــماند بــد و نیــک بر هیــچ کــس

جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال

هزار نکـــته دریــن کـار و بار دلــداریـســــت

جهان ای شگفتی به مردم نکوست

چو بینی همه درد مردم از وست

یکی پنج روزه بهشتست زشت

چه نازی به این پنج روزه بهشت

جانم بگیر و صحبت جانانه ام بخش

کز جان شکیب هست و ز جانان شکیب نیست

بیشتر بخوانید:

ابیاتی با شروع حرف ح برای مشاعره