ابیاتی با شروع حرف ذ برای مشاعره

شعر با ذ

ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی

دودم به سر برآمد زین آتش نهانی

سعدی

ذات تو غنی و ما همه محتاجیم

محتاج به غیر خود مگردان ما را

پیر هرات

ذات تو بر زمین اثر لطف ایزدی است

عدل تو در جهان نظر رحمت خداست

ظهیر فاریابی

ذکر تو از زبان من فکر تو از خیال من

چون برود که رفته ای در رگ و در مفاصلم

سعدی

ذره ذره کاندرین ارض و سماست

جنس خود را همچو کاه و کهرباست

مولوی

ذات نایافته از هستی بخش

کس تواند که شود هستی بخش

جامی

ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است

ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

حافظ

ذره تا مهر نبیند به ثریا نرسد

ز آسمان بگذرم ار بر منت افتد نظری

حافظ

ذروه کاخ رتبتت راست ز فرط ارتفاع

راهروان وهم را راه هزار ساله باد

ذرخش گر نخندد به گاه بهار

همانا نگرید چنین ابر زار

ذکر رخ و زلف تو دلم را

وردیست که صبح و شام گیرد

حافظ

ذکر رخ و زلف تو دلم را
وردیست که صبح و شام دارد

حافظ

ذکرش به خیر ساقی فرخنده فال من
کز در مدام با قدح و ساغر آمدی

حافظ

ذکرست کمند وصل محبوب
خاموش که جوش کرد سودا
مولوی

ذکر گل و بلبل و خوبان باغ
جمله بهانه‌ست چرا می‌کند
غیرت عشق است وگرنه زبان
شرح عنایات خدا می‌کند
دیوان شمس

ذوق یک لحظه نگاه تو به آن می ارزد
که کسی تا به قیامت نگران بنشیند

بیشتر بخوانید :

ابیاتی با شروع حرف د برای مشاعره