ابیاتی با شروع حرف ص برای مشاعره

شعر با ص

صبحدم از عرش می آمد خروشی عقل گفت

قدسیان گویی که شعر حافظ از بر میکنند

صبا نگر که دمادم چو رند شاهد باز

گهی لب گل وگه زلف ضمیران گیرد

صواعق سخطت را چگونه شرح دهم

نعوذ بالله از آن فتنه های طوفانی

صبر کن حافظ به سختی روز و شب

عاقبت روزی بیابی کام را

صد ها فرشته بوسه بر ان دست میزنند

کزکارخلق یک گره بسته واکند

صبحدم مرغ چمن با گل نو خاسته گفت
نازکم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

صلاح کار کجا و من خراب کجا
ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا

صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن
دور فلک درنگ ندارد شتاب کن

صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا بر خیز
که غوغا میکند در سر خیال خواب دوشینم

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بیابان تو داده ای ما را

صبح است و ژاله می چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی

صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می آرد
دل شوریده ی ما را به بو در کار می آرد

صبــا ز منــــــزل جـــانان گذر دریغ مدار
وز او به عاشق بی دل خبــر دریغ مدار

صد نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحــــــب نظر شود

صوفی که بی تو توبه زمی کرده بود دوش
بشکـــــست عهد چو در میـــــخانه دید باز

صلاح از ما چه می جویی که مستان را صلا گفتیم
به دور نرگس مستت سلامـــــــــــــت را دعا گفتیم

صلاح کار کجا و من خــــــــــراب کجا
ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
ورنه اندیشـــــــه این کار فراموشــش باد

صوفیان جمله حریفند و نظرباز ولی

زین میان حافظ دلسوخته بدنام افتاد

صد نامه فرستادم و آن شاه سواران
پیکی ندوانید و سلامی نفرستاد

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

بیشتر بخوانید :

ابیاتی با شروع حرف ش برای مشاعره