ابیاتی با شروع حرف ژ برای مشاعره

شعر با ژ

ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد

وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد

ژاله بر لاله فرود آمده هنگام سحر

راست بر عارض گلبوی عرق کرده یار

سعدی

ژاله بر گل فتاده چون عرقی

که به رخسار یار من باشد

بهرامی

ژغ ژغ دندان اودل می شکست

جان شیران سیه می شد ز دست

مولانا

ژغ ژغ آن عقل و مغزت را برد

صد هزاران عقل را یک نشمرد

ژرف است محیط این جزیره

خاکش سیه است و آب تیره

ژاله بارید کوچه ها گل شد

رفتن ما به خانه مشگل شد

ژاله و ژوله  را حباب کنم

مرغ را گیرم کباب کنم

ژولیده  پسر به رآه میرفت
موی سر وی به چاه میرفت

ژاله صبح دانی خبر از چه می دهد
اشکی که شبش پای عزیزی رفته است

بیشتر بخوانید :

ابیاتی با شروع حرف ز برای مشاعره