زهره کودایی دروازه بان تیم ملی زنان کیست؟ + عکس و ماجرای توهین اردنی ها

زهره کودایی متولد ۳ آذر ۱۳۶۸ در خوزستان ، دروازه بان فوتبال است از نجاری و کار برای کسب روزی حلال به سمت علاقه اش فوتبال رفت و حالا در تیم ذوب آهن حضور دارد و دروازه بان اول تیم ملی زنان ایران می باشد. زهره کودایی در شهر باغملک خوزستان و در یک خانواده با وضعیت مالی پایین به دنیا آمد و از سال ۱۳۸۴ وقتی ۱۶ ساله بود ، بازی فوتبال را بصورت جدی شروع کرد. بصورت حرفه ای از سال ۱۳۸۶ وقتی ۱۸ ساله بود با اولین دوره لیگ فوتبال زنان از تیم «شهرداری بم» شروع کرد. او سپس با قرارداد ۴ میلیونی تومانی به تیم «ملوان بندر انزلی» پیوست و سپس در تیم «شهرداری سنندج» و سپس سال ۱۳۹۲ در «پاس همدان» حضور داشت

حضور در اصفهان

زهره کودایی از سال ۱۳۹۶ وارد تیم فوتبال زنان «ذوب آهن» شد سپس مدتی در تیم «سپاهان» حضور داشت و دوباره از سال ۱۴۰۰ به تیم ذوب آهن بازگشته است

بازی های ملی

این دروازه بان از سال ۱۳۸۶ به اردوی انتخابی تیم ملی فوتبال بانوان در رده سنی بزرگسالان دعوت شد و به دروازه بان شماره ۱ رسید. اولین حضور بین المللی او درون دروازه در رقابت های غرب آسیا مقابل تیم سوریه بود که با پیروزی پرگل ۱۳ بر ۰ به نفع تیم ملی تمام شد

درخشش در انتخابی جام ملت ها

در سال ۱۴۰۰ بعد از اینکه مریم یکتایی دروازه بان شماره ۱ تیم ملی زنان به دلایل شخصی در تیم ملی حاضر نشد ، زهره کودایی سنگربانی تیم را برعهده گفت. او در جریان بازی ایران و اردن در ۳ مهر ۱۴۰۰ با مهار دو پنالتی باعث شد تیم ملی فوتبال زنان ایران با تاریخ سازی به جام ملت های آسیا ۲۰۲۲ صعود کنند. ناگفته نماند در مسابقات انتخابی جام ملت ها کودایی کلین شیت کرد

نجاری کردم

خانواده را خیلی دوست دارم و به آنها احترام می گذارم ، در کنار فوتبال کارهایی مثل نجاری انجام داده ام تا از پس مخارج زندگی بر بیایم و بتوانم به خانواده ام کمک کنمخانواده خط قرمز هر فردی است. خداوند به هر فردی استعداد ذاتی داده است که می تواند در بزرگسالی زمینه پیشرفتش را فراهم کند  و خدارا شکر من هم توانستم به درجات بالا برسم. من هم مثل سایر فوتبالیست های دیگر سختی های زیادی کشیده ام ، فوتبال بازی کرده ام تا درآمد خانواده ام را حمایت کنم ، خانواده خط قرمز هر فردی است

رویای کسب سهمیه جام جهانی

اهداف بزرگتری دارم ، همیشه نان قلبم و بازویم را خورده ام و تلاشم را برای زندگی فوتبالی و خانواده ام ادامه خواهم دادم تا به اهدامم برسم. رویای بزرگی دارم که یکی از آنها موفقیت در مرحله نهایی مسابقات جام ملت های آسیا و کسب سهمیه جام جهانی است

تمرین در دمای ۶۰ درجه

من نیز مانند سایر خوزستانی ها با تلاش بسیاری در این مسیر سخت حرمت کردم ، خدا را شاهد میگیرم گاهی در دمای ۶۰ درجه اهواز به تنهایی تمرین کردم. همه می گفتند چرا در این گرما خودت را اذیت می کند اما هدفم مشخص بود و برای رسیدن به هدفم نهایت تلاشم را کردم

علاقه به علی کریمی

ای کاش به گوش علی کریمی برسد که من یکی از آرزوهایم اینه که ایشان را ببینم و با او صحبت کنم ، علی آقا فوتبالیست توانمند و مرد بزرگی هستند

دوست دارم لژیونر شوم

آرزوی هر ورزشکاری اینست که لژیونر شود و بیشتر دیده شود. واقعا من هم دوست دارم روزی لژیونر بشوم اما وضعیت کمی برای ما سخت است چون بازی هایمان پخش مستقیم نمی شود و دیده نمی شویم.

بیرانوند گلر خوبی است

در ایران با اختلاف «علیرضا بیرانوند» دروازه بان خوبی است ، من گلری ایشان را دوست دارم و او هم سختی زیادی کشیده است تا به اینجا برسد

دروازه بان مورد علاقه

واقعا گلری «مانوئل نویر» را خیلی دوست دارم چون در وهله اول بازی پا توپ اش خوب است و بعد از آن هم گلر کامرونی آژاکس «آندره اونانا» را دوست دارم.

ازدواج

زهره کودایی هنوز ازدواج نکرده و مجرد می باشد

ماجرای اتهام اردنی ها

این دروازه بان بعد از درخشش و دفع دو پنالتی ادرنی ها در انتخابی جام ملت های آسیا ۲۰۲۲ با شکایت فدراسیون فوتبال این کشور مواجه شد. اردنی های مدعی بودند او مرد است و خود را بعنوان زن جا زده و باید تحقیقاتی در این زمینه صورت بگیرد ، اما فدراسیون فوتبال آسیا این ادعا را رد کرد حالا خانم کودایی برای این اتهام بی جا درخواست غرامت ۱ میلیون دلاری کرده است.

شرم‌آورتر از توییتِ زشت رییس فدراسیون فوتبال اردن، خوشمزگی‌ها و لجن‌پراکنی عده‌ای در صفحات‌شان بود که زهره کودایی را هدف قرار دادند و زن‌بودنش را به تمسخر گرفتند. دروازه‌بان تیم‌ملی زنان ایران. او همین چند هفته پیش با مهار پنالتی‌های اردنی‌ها -که از لحاظ سیاسی با ما مشکلات جدی دارند- ناکام‌شان گذاشت، ما را برای اولین بار به جام ملت‌های بانوان آسیا رساند و اردن را به خانه! اتفاقی که به نظر رییس فدراسیون این کشور که به توییت‌های جنجالیش معروف است را عصبانی کرد. حساب مسئول اردنی جداست. یک تقلای شرم‌آور برای برگرداندن کشورش به مسابقات که البته با پاسخ AFC در مورد کذب بودن ادعا در نطفه خفه شد. اما با هم‌وطنان و هم‌زبان‌هایی که یک روز تیم‌ملی را مسخره می‌کنند، یک روز سرمربی و امروز هم خانم کودایی چه باید کرد؟ چه باید گفت؟

چشم‌ها را بسته‌اند و دهان‌شان را باز می‌کنند. می‌دانند مسئولیتی برای چرک‌نویسی‌شان ندارند، کسی بازخواست‌شان نمی‌کند و می‌تازند. روی صورت آدم‌ها خط می‌اندازند و می‌خندند. نمی‌دانند وقتی دروازه‌بان اول تیم‌ملی زنان می‌گوید:«خیلی سختی کشیدم، از نجاری تا روزی بود که کرایه برای رفتن سر تمرین را نداشتم…»؛ یعنی چه؟ نمی‌دانند یک توییت، کَپشن یا هر طعنه‌ای، چه عواقبی در زندگی شخصی، خانوادگی و محل زندگی و میانِ دوستانش دارد. خشونت کلامی‌ای که خانم کودایی در این چند روز تحمل کرده، قابل درک و تحمل نیست. فقط چون شجاعانه از دروازه‌اش دفاع کرد و باعث باخت تیم اردن شد، یک شهروند اردنی ظاهرش را مورد قضاوت قرار داده و شرم‌آورتر رفتار هموطنانش است!

کاربر نامحترم فضای مجازی، فالوئرِ شاخ‌های اینستاگرامی، طنازِ پرفالوئر توییتر، روی صورتِ مردمِ سرزمین‌ات خط ننداز، ما به اندازه کافی زخم خورده‌ایم! دستکم از کاربران بعضی کشورهای عربی یاد بگیرید که کنار دختر ایران ایستادند. کنار دختری که لزوماً فیزیک و چهره‌اش شبیه کلیشه‌های ذهن تو نیست، شبیه باربی‌ها، پلنگ‌ها و بزک کرده‌‌هایی که می‌شناسی! زهره کودایی نام «ایران» را بلند آوازه کرد، شایسته احترام است و تو او را با چند لایک، کامنت و فالوور در معرض آسیب قرار دادی! دست مریزاد!

پ.ن: مشاور حقوقی فدراسیون فوتبال ایران تاکید کرد:‌ از نظر ما اتهاماتی که زده شد کذب و افترا بوده و از حیثیت و اعتبار فوتبال بانوان و فوتبالیست های خوب خودمان دفاع خواهیم کرد. بزودی شکایت وکلای ما در رکن قضایی AFC ثبت خواهد شد و حتی تقاضای برگزاری جلسه رسیدگی خواهیم کرد.