یلدای کرونایی امسال هم به دور از شلوغی و دورهمی

نیاکان ما از گذشته دیر و دور هر زمان فرصتی پیدا می کردند، دور هم گرد آمده و به شادی می نشستند. می گفتند و می خندیدند. چند سالی است که هرگاه به دم دم های دی ماه می رسیم، از هر جای شهر آوای ترانه‌ی « آخ تو شب یلدای منی» به گوش می رسد.
می گویند در گذشته میان برخی ها رسم بود شب چله بر بام خانه، هندوانه ای بگذارند تا مبادا همسایه ای یلدا را بی هندوانه سر کند. گویی شب چله بی هندوانه سر نمی شد و هر که باید به سهم خود سنت هندوانه خوردن شب یلدا را زنده نگه می داشت.

شب چله یا همان شب یلدا، اولین روز از آغاز چله ی بزرگ است که همه ی ما این روز را با مهمانی و سرگرمی های جمعی و البته خوراکی هایی جشن می گیریم. چله بزرگ، چله کوچک و چله پیرزن از تقسیمات پیشینیانمان از فصل زمستان است که شب یلدا در آغاز چله بزرگ قرار می گیرد. بر همگان آشکار است که در دو سال اخیر، زمین با مهمان ناخوانده اش، یعنی ویروس کرونا کاملا زیرورو شد و دیگر جایی برای برگزاری مهمانی و جشن و جشنواره و گردهمایی نیست. یلدای امسال را باید همانند سال گذشته به دور از شلوغی و دورهمی، به امید آنکه عمری بیشتر کنیم و مهمانی‌هایی بدون مهمان ناخوانده یعنی کرونا داشته باشیم، پاس بداریم و برگزار کنیم. باید امسال را نیز به کوری چشم کرونا در خانه بمانیم و مراسم شب چله را بدون حضور مهمان برگزار کنیم. بنشینیم به امید آینده، روزهای شیرینی که در پیش داریم. شاید یلدای امسال فرصتی باشد که به یاد این سنت زیبا، یعنی شیرین کردن کام نیازمندان ناتوان، همراهشان شویم و سنت گذاشتن هندوانه بر پشت بام را به شکلی دیگر، زنده و دنبال کنیم. یلدای امسال همه در خانه بمانیم، به یاد یکدیگر شیرینی صرف کنیم و با دعا برای بهبود بیماران و سلامت اعضای خانواده و همه افراد جامعه و امید به رخت بر بستن کرونا، بلندترین شب سال را سپری کنیم، بی آنکه نگران فردای یلدا باشیم. یلداتان مبارک.