ابیاتی با شروع حرف ل برای مشاعره

شعر با ل

لا ابلالی چه کند دفتر دانایی را

طاقت وعظ نباشد سر سودایی را

لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح

داغ دل بود و به امید دوا باز آمد

لاله و گل زخمی خمیازه اند

عیش این گلشن خماری بیش نیست

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ

عشق بازانی چنین مستحق هجرانند

لطف حق با تو مداراها کند

چون که از حد بگذرد رسوا کند

مولوی

لاله داغ است از فغان بلبل و گل بی خبر

آشنا رحمی نکرد امادل بیگانه سوخت

کلیم کاشانی

لاله ی داغ شهیدان گل داغ غم توست

یلسیه خانه لیلی است به صحرا مانده است

عالی اصفهانی

لاف تقرب مزن به حضرت جانان

زانکه خموشند بندگان مقرب

فروغی بسطامی

لحظه ای  ای راهرو بی رهبر نیکو مباش

اندر این بستان گیاه هرزه ی خودرو مباش

خوشدل تهرانی

لیس الا ماسعی پندی خوش است

کاین بود عهدی همایون هم ز قرآن شما

غلامرضا دبیران

لب سرچشمه  ای و طرف جویی

نم اشکی و با خود گفتگویی

حافظ

لرزید بس که دل به تن ناتوان ما

خالی ز مغز شد قلم استخوان ما

صائب

لاجرم عنکبوت پرده زند

چون نبی جایگاه به غار کند

قا آنی شیرازی

لاله بسی تنگ ودلم تنگ نیست

بس هنرم هست ولی دلم تنگ نیست

پروین اعتصامی

لب،نیک و بد دنیا نادیده که می خندد

صد گونه بلا دیده این دیده که می گرید

علی اشتری

لب بر لبم بنه به نوازش دمی چو نی
تا بشنوی نوای غزل های دلکشم

لیک چراغ ذوق هم اینهمه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردن است

لبخند کن معاوضه  با جان شهریار
تا من به شوق این دهم و آن ستانمت

لعل  شاهد نشنیدیم بدین شیرینی
زلف معشوقه ندیدیم بدین زیبایی

لب دوخت هر که را که بدو راز گفت دهر
تا باز نشنود زکس این راز گفته را

لعلی نسفت کلک درافشان شهریار
در رشته چون کشم در و لعل نسفته را

لاله ای را که بر او داغ دو رنگی پیداست
حیف از ناله معصوم هزار آوایی

لبت تا درشکفتن لاله سیراب را ماند
دلم در بیقراری چشمه سیماب را ماند

لب بسته ای ز گفتن راز نهان رهی
غافل که از زبان تو گویاتر است اشک

لیـلای دلم هوای مجنون دارد
در سینه غمی عمیق ،مدفون دارد

لازمه ی عاشقیست رفتن و دیدن ز دور
ور نه ز نزدیک هم ، رخصت دیدار هست

لاله ساغر گیر و نرگس مست و بر ما نام فسق
داوری دارم بسی یارب که را داور کنم

لرزان لرزان گشود بالی در باد

ناگاه دوید کژالی در باد

بیشتر بخوانید :

ابیاتی با شروع حرف گ برای مشاعره