ابیاتی با شروع حرف م در مشاعره

شروع بیت با حرف م

شعر با م

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش

که گناه دگری برتو نخواهند نوشت

ماه درخشنده چو پنهان شود

شپره بازیگر میدان شود

مگوی آن سخن کاندران سودنیست

کزین آتشت بهره جز دود نیست

ما به بغداد جهان لاف اناالحق میزدیم

پیش از آن کان گیر ودار و گیر ونکته منصور بود

ما مست صبوحیم زمیخانه توحید

حاجت به می و خانه خمار نداریم

مرا غرض زنماز آن بود که پنهانی

حدیث درد فراق تو باز بگذارم

وگرنه این چه نمازی بود که من با تو

نسشته روی به محراب و دل به بازارم

مذهب زنده دلان خواب پریشانی نیست

از همین خاک جهان دگری ساختن است

اقبال لاهوری

مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است

زان رو سپرده اند به مستی و شرب مدام ما

مهر تو عکسی بر ما نیفکند

آئینه رویا آه از دلت آه

می فروشی گفت کالایم می است

رونق بازار من ساز و نی است

من خمینی دوست میدارم که او

هم خم است و هم می است و هم نی است

مستوفی دیوان قضا روز نخست

مجموعه شادی و الم کرد درست

شادی به تمام مردمان قسمت کرد

غم ماند به من داد که این قسمت توست

مکن زغصه شکایت که در طریق طلب

به راحتی نرسید انکه زحمتی نکشید

من ازآن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم

که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم

موجیم که آسودگی ما عدم ماست

من از بی قربی خار لب دیوار دانستم

که ناکس  کس نمیگردد از این بالا نشینی ها

صائب

محقق همان بیند اندر ابل

که در خوب رویان چین و چگل

ما جامه نمازی به سر خم کردیم

با خاک خرابات تیمم کردیم

شاید که در این صومعه ها در یابیم

آن علم که در مدرسه ها گم کردیم

مارا به مقام عشق راهی دادند

در کوی خرابات پناهی دادند

درویشی و بیچارگی ما دیدند

مارا هم از این نمد کلاهی دادند

من کی آزاد شوم  از غم دل چون هر دم

هندوی زلف بتی حلقه کند درگوشم

مرید پیر مغانم زمن مرنج ای شیخ

چرا که وعده تو کردی و او به جا آورد

من و انکار شراب این چه حکایت باشد

غالبا آنقدر عقل و درایت باشد

مردی ز کننده در خیبر پرس

اسرار کرم ز خواجه قنبر پرس

گر طالب فیض حق به صدقی حافظ

سر چشمه آن زساقی کو ثر پرس

من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه

تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه

چون جامه به وقت مصیبت سیه کنند

من موی ز مصیبت پیری کنم سیاه

ماییم و نوای بی نوایی

بسم الله اگر حریف مایی

ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم

با ما منشین اگر نه بد نام شوی

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

ببشتر بخوانید:

ابیاتی با شروع حرف ل برای مشاعره