خلاصه داستان قسمت ۲۲۳ سریال ترکی تردید (هرجایی)

یارن از پدرش جهان می خواهد که او را به شهر دیگری ببرد چون تحمل زندگی را ندارد و عذاب وجدان راحتش نمی گذارد. جهان به هاندان می گوید: «امشب حاضر بشید. فردا به استانبول می ریم.» آزاد که نمی خواهد از خانواده اش جدا شود و در ضمن نمی خواهد گونول را از دست بدهد با ناراحتی از خانه خارج می شود. گونول که از جواب ندادن آزاد به تلفن نگران شده به عمارت شاداغلو می رود و در کوچه با آزاد رو به رو می شود. آزاد که می داند فردا از میدیات خواهند رفت به گونول می گوید: «بهتره همدیگه رو نبینیم و فراموش کنیم.» گونول با غصه می رود و آزاد پشت سرش گریه می کند و وقتی در کوچه با میران مواجه می شود به او می گوید: «اون روز وقتی با پدرت سراغ راننده کامیون رفته بودی پدرم به کسی که قصد داشته به شما شلیک کنه گلوله زده و از تو و پدرت محافظت کرده. اما تو یه پدر بی گناه رو پیش فرزندش که من باشم سرافکنده کردی و باید عذرخواهی کنی. اگه دوباره بی احترامی کنی با من طرفی.»

جهان به کارخانه پیش هازار می رود و او را در حال گریه می بیند و می گوید: «ما با هم بزرگ شدیم و همیشه پشتیبان هم بودیم.» هازار به او می گوید: «چه خوب که هستی!» جهان از او حلالیت می طلبد و هازار می پرسد : «نکنه قصد سفر داری که اینطوری وداع می کنی؟» اما جهان گریه می کند و می گوید: «فقط برای اینکه ناراحتت کردم میگم.» آنها همدیگر را در آغوش می گیرند و اشک می ریزند. ریحان روز عشق سال گذشته را به خاطر می آورد و برای میران دلتنگ می شود و همانجا خوابش می برد. گونول از رفتار آزاد آزرده شده و گریه می کند. آزاد با او تماس می گیرد و از او می خواهد به کوچه پشتی برود تا با هم صحبت کنند. گونول پیش آزاد می رود و آزاد با نارحتی می گوید: «اومدم ازت خداحافظی کنم چون فردا داریم ازاین شهر می ریم.» گونول با ناراحتی از آزاد می خواهد که او را تنها نگذارد و به او یادآوری می کند وقتی می خواسته پیش مادرش به کارس برود به حرف آزاد گوش داده و نرفته. آزاد داد می زند: «نمی تونم بدون تو باشم چون عاشقت شدم. ما نمی تونیم با هم باشیم چون گذشته بدی داشتیم و الیف همیشه بین ما قرار داره.» گونول گریه می کند و می گوید: «الیف اگه زنده بود تو رو مثل برادرش می دونست. من حاضرم با تو هر عذابی رو تحمل کنم.» آزاد او را در آغوش می گیرد و لب هایش را می بوسد.

نصوح هم با دسته گلی به دیدن عزیزه در مزرعه می رود و جلوی او زانو می زند و می گوید: «نتونستم به تو زندگی خوبی بدم. نتونستیم با هم باشیم و پسرمون رو بزرگ کنیم. من ازت عذرخواهی می کنم. از این به بعد همه وجود من متعلق به توئه.» هر دو گریه می کنند و عزیزه با حسرت می گوید: «عمر من قد نمیده که پسرم منو مادر صدا کنه.» نصوح که دلش می خواهد او را آرام کند می گوید: «دیگه اجازه نمیدم بیشتر از این غصه بخوری. می رم و هازار رو به اینجا میارم تا با هم صحبت کنین!»