خلاصه داستان قسمت ۲۰۴ سریال ترکی زن (کادین)

از طرفی فریده  بعد از اینکه آدرس جیدا را از یکی ار پرسنل کافه فهمیده به در خانه ی جیدا می رود. جیدا وقتی در را باز می کند و با او روبرو می شود با ترس دوباره در را می بندد. فریده در راهرو فریاد می زند: «جیدای بی حیا فکر کردی میتونی پسر منو تو تله بندازی آره؟ » بهار از خانه اش بیرون می آید و به فریده اعتراض می کند و وقتی میبیند حرف توی گوش او نمی رود می گوید: «جیدا به پسر شما کاری نداره. اون نامزد داره. » فریده می گوید: «چه نامزدی؟ کی این زنیکه رو میگیره؟ » سارپ جلو می آید و می گوید: «نامزدش منم. اگه بیشتر از این در مورد جیدا این چرت و پرت هارو بشنوم بد میبینین. » فریده جا می خورد و ساکت می ماند. سارپ هم به خانه ی جیدا می رود. جیدا می گوید: «فکر نکن چون این کارو در حقم کردی اشتی کردیم. » یوسف سراغ قیسمت می رود و به او می گوید: «تو دختر منی اره؟ » قیسمت از او رو برمی گرداند و می گوید: «من از اینجا به بعد به بابایی مثل تو احتیاج ندارم. تو بابای رویایی هیچ بچه ای نیستی.

حتی عارف هم که با تو زندگی کرده دوستت نداره. » و می رود. یوسف با ناراحتی به خانه برمی گردد و از عارف می پرسد: «تو دوستم نداری عارف؟ » عارف از این سوال او جا می خورد و می پرسد: «تو حالت خوبه؟ الان یادت افتاده ؟ » یوسف می گوید: «یعنی دوستم نداری؟ » عارف جواب می دهد: «همچین چیزی نگفتم. » یوسف با خوشحالی می پرسد: «پس دوسم داری؟ » عارف می گوید: «همچین چیزی هم نگفتم! » صبح که می شود یوسف برای عارف میز صبحانه ی مفصلی می چیند و با ذوق او را بیدار می کند. روز جشن دوروک رسیده. بچه ها قرار است با پدرشان به خانه ی خدیجه بروند. بهار و جیدا از قبل آماده می شوند تا به انجا بروند تا خانه را تزئین بکنند. جیدا یاد کادوهایی که ییلیز قبل از مرگش برای نیسان و دوروک با اولین حقوقش خریده بوده می افتد و آن را به بهار می دهد.

بهار با دیدن پیرهن های زیبایی که ییلز خریده گریه اش می گیرد.. بالاخره وقتی آنها از آپارتمان خارج می شوند جیدا به او می گوید: «عارف گفته نمیخواد بیاد ولی تو برو باهاش حرف بزن شاید منتظره تو بهش بگی. » بهار هم سراغ عارف می رود و می گوید: «عارف بیا. اگه نیای دوروک ناراحت میشه. » عارف چیزی نمی گوید اما بعد به جیدا می گوید: «به بهار بگو میام نگران نباشه. » جیدا لبخند بزرگی به او می زند و راه می افتد. پلیس ها به در خانه ی سارپ می روند و به او می گویند که باید به خاطر موضوعی به اداره پلیس بیاید. سارپ تعجب کرده و می گوید: «من که کاری نکردم چرا بیام؟ » نیسان هم گریه اش می گیرد و می گوید: «نه بابامو نبرین. » عارف بالا می آید و سارپ با دیدن او از بچه ها می خواهد آرام باشند و بعد می گوید: «شما با داداش عارفتون برین تا منم یکم بعد بیام. » عارف به سمت بچه ها می رود اما هردو با ناراحتی به رفتن پدرشان خیره می شوند.