گفتگوی اختصاصی با بازیگر سریال افرا محمد صادقی: بازیگری روشی برای زندگی است

محمد صادقی، متولد ۲۲ فروردین ۱۳۷۲، در تهران، کارشناس صنایع، بازیگر تئاتر و تلویزیون است که در کارنامه هنری او می توان به تئاترهای «شاه لیر»، «مفیستو»، «آمادئوس»، «آرش»، «گالیله» و سریال پر مخاطب «مانکن» اشاره کرد. با محمد صادقی که این شب ها سریال «افرا» را روی آنتن تلویزیون دارد، گفتگویی صمیمی داشته ایم که با هم می خوانیم.

گفتگو: عباسعلی اسکتی
عکس: سامان محامی

*چرا از این همه فعالیت هنری «بازیگری» را انتخاب کرده اید؟
چون همیشه بازیگوش بوده ام، پس شاید بازیگری هنر من بوده است.

*چه ویژه گی هایی در یک نقش باعث می شود آن را بازی کنید؟
نقش باید قابل دفاع باشد. نقش قضاوت شده از سوی نویسنده یعنی سیاه مطلق یا سفید مطلق اصولا برای من جذابیت ندارد.

*رسیدن به دنیای تصویر و دیده شدن چه المان هایی می خواهد؟
تلاش، تمرین، پیگیری درست و بجا.

*موافقید تلویزیون با ریزش مخاطب مواجه شده است؟
حقیقتا همینطور است!

*و این رسانه برای بازگشت مخاطب باید چه کند؟
لازم است که خودش را به واقعیت زندگی مردم نزدیکتر کند. این می تواند در هر زمینه ای بهترین فرهنگسازی باشد وگرنه فقط تیشه به ریشه خودش می زند، چون کار هنر، پرداختن به حقایق است.

*سریال افرا چه حرفی برای گفتن دارد و چه شد بازی در آن را پذیرفتید؟
من اول آقابهرنگ  را دیدم. کار را برای من تعریف کرد و از قصه ای که به من گفت، خوشم آمد. گفت من مطمئن هستم که شما از پس این نقش که متفاوت با کار قبلی تان هم است، بر می آیید. همین به من انگیزه عجیبی داد، چون خودم هم با اینکه شکل کاراکتر خاصی در سینما بگیرید و آن را تکرار کنید، خیلی راضی نمی شوم. وقتی فیلمنامه را خواندم، مطمئن شدم که واقعاً درست است، چون نویسنده ها بسیار درست و دقیق شخصیت ها را رنگ آمیزی کرده اند و اگر همه چیز خوب باشد، احتمالاً قضاوت شخصیت ها خیلی کار سختی می شود و مدام رنگ آنها تغییر می کند. این برای من جالب بود و با افتخار در خدمت این تیم حرفه ای قرار گرفتم.

*چهار شخصیت که دوست دارید از نزدیک ببینید؟
واقعاً جوابی برای این سوال ندارم. کافی است دنیای شما سینما باشد یا هر حرفه ای، خیلی ها را ندیده می توانید به خودتان نزدیک و حس کنید. قطعاً وقتی نزدیک کسی هستید، آن دیگر خودش نیست، چون شما هم هستید، اما اگر منظورتان عکس گرفتن با کسی است، هیچ کس!

*زندگی را چه رنگی می ببینید و خط قرمزهای شما چیست؟
زندگی رنگارنگ است، ولی قطعاً سیاه و سفید و خاکستری هم جزو رنگ ها هستند. به خط قرمز فکر نمی کنم.

*در سینما و تلویزیون دوست صمیمی هم دارید؟
دوست صمیمی که هر روز یا حداقل هفته ای یک بار همدیگر را ببینیم نه، ولی هامون سیدی، آریا دلفانی و محمد دارای دوستای خوبی بودند که از افرا دارم.

*بهترین تعریفی که از خودتان شنیده اید، چه بوده است؟
تعریف؟؟ تا اینجا چه در تئاتر و چه مانکن  و افرا، نشده کسی بگوید بازی بدی داشته اید و این برای من بهترین تعریف است، ولی در کل خیلی دنبال تعریف شنیدن نیستم.

*سختی ها و شیرینی های بازیگری چیست؟
سختی های آن هم شیرین است، همین!

*شرایط مافیایی چقدر در تئاتر و سینما وجود دارد؟
راجع به مافیا اطلاعی ندارم و تا حالا به آن هم بر نخورده ام، ولی هر بیزینسی مافیا دارد، اینجا هم شاید دارد یا ندارد، نمی دانم!

*نظر مخاطبانتان چقدر برایتان اهمیت دارد؟
مخاطب ها تا الان نظر بدی نداده اند، فقط سر آخر مانکن فحش زیاد خورده ام که این از همان شیرینی هاست! خودم را برای نظر کسی تغییر نمی دهم، ولی از نظریات هر چه باشند، سعی می کنم لذت ببرم‌.

*کامنتی بوده که جالب باشد و در خاطرتان مانده باشد؟
وسط های مانکن بود که یکی گفت «دلم برای این آبتین سوخت»، آن کامنت جالب بود و تا اینجای افرا هم یکی گفت «خب آنقدر سمج نباش که کتک نخوری» و این یکی هم جذاب بود. گفتم که دوست دارم نقاط تاریک و روشن کاراکترهایم با هم دیده شود.

*بیشترین دایرکتی که دارید، شامل چه می شود؟
انرژی های خوب.

در میان کارهایتان کدام را بیشتر دوست دارید؟
تئاتر «مفیستو» و تا اینجا هر دو نقش تصویرم را هم دوست داشته ام.

*خوش چهره بودن چقدر در پیشنهاد نقش تاثیر دارد؟
سینما به همه جور چهره ای نیاز دارد، هم «جیمزدین» و هم «دنی ترخو».

*از کار بازیگران و کارگردان های خارجی کدام را می پسندید؟
کارگردان «دیوید لینچ» و بازیگر «واکین فینیکیس».

*بیشتر دوست دارید چه نقش هایی را بازی کنید؟
نقش هایی که سخت بشود قضاوتشان کرد.

*دوست دارید در کنار کدام هنرپیشه ها و برای کدام کارگردان بازی کنید؟
اصلاً به آن فکر نمی کنم، باید پیش بیاید.

*چقدر به ماندگاری در هنر ایران فکر می کنید؟
یک وقت هایی به ماندگاری فکر می‌کنم، ولی در نهایت یاد جمله آقای کیارستمی می افتم که می گفت اگر قرار باشد عمر جاودانه داشته باشم ولی ماندگار نباشم، من جاودانگی را انتخاب می کنم.

*در بین بازیگران امروز کسی را داریم که ماندگار شود؟
خیر! نه در ایران نه در خارج از ایران نداریم.

*موسیقی کجای زندگی شما قرار دارد؟
موسیقی همه جای زندگی من قرار دارد.

*آخرین فیلم و کتاب خوبی که خوانده و دیده اید را معرفی می کنید؟
فیلم I lost my body و کتاب «دروغ گویی روی مبل» اثر اروین د.یالوم ترجمه حسین کاظمی یزدی.

*علاقه مندی ها و تفریحات شما چیست؟
بازی، فیلم، کتاب، موزیک، دوچرخه سواری و فوتبال.

*ازدواج هنرمندان سخت تر از مردم عادی است؟
نمی دانم! فکر نکنم حالا حالاها به ازدواج فکر کنم.

*حاشیه را دوست ندارید؟
من خیلی پر حاشیه هستم، ولی حاشیه را شو نمی کنم و نمی سازم و برای نشان دادن آن هزینه نمی کنم. شنیده ام بعضی ها پول می دهند که برای آنها حاشیه بنویسند! عجیب است و دلم برای چنین کسانی می سوزد.

*غیر از هنرپیشگی چه فعالیت دیگری دارید؟
با علایق خودم سرگرم هستم، البته این روزها یک نمایشنامه آلمانی را که به کمک خودم و توسط دوستم ترجمه شده، تمرین می کنیم.

*اتفاقی افتاده که دوست نداشته باشید چهره مشهوری باشید؟
نه، اصولاً به شهرت اهمیت نمی دهم. مثل یک شهروند معمولی طبقه متوسط جامعه زندگی می کنم، دنبال خانه می گردم، خرید می کنم و…

*در زمینه هنر شده تصمیمی بگیرید که پشیمان شده باشید؟
در تئاتر بله، ولی پشیمان نیستم، چون آنها خودشان درس هایی داشته اند که بقیه نداشته اند.

*حسادت بین بازیگرها تا چه حد وجود دارد؟
فکر کنم زیاد. من یک وقت هایی خودم حسود هستم، ولی برای من حسادت لحظه ای باعث پیشرفت خودم می شود و به طرف هم ضربه ای نمی زند.

*اگر با خودتان ملاقات کنید، از خودتان خوشتان می آید؟
سخت شد! من عاشق تنهایی ام، پس اگر خودم بخواهد به ملاقات خودم بیاید، باز هم هیچ کدام از آن خودم ها تنها نیستند. قطعاً به اندازه ای که هر کدام سمت خودشان باشند، خوش نمی گذرد.

*شهرت را دوست دارید؟
اوایل به آن فکر می کردم و جذاب بود. چند سالی است که فکر کردن به آن اصلاً هیجانی در سرم ایجاد نمی کند، چون من همه چیز را در ذهنم تخیل می کنم. مثلا قبل از مانکن، مشهور شدن را تخیل می کردم، یعنی احتمالاً من وقتی به شهرت نسبی رسیده ام که هیجان ذهنی برای آن ندارم، الان بیشتر دوست دارم نقش های جالب را زندگی کنم .

*چیزی که از خودتان انتظار داشتید امروز باشید، هستید؟
من همیشه منتظر خودم هستم. به نظر خودم آدم ها خیلی سخت بتوانند به خودشان برسند. گَر به خود آیی، به خدایی رسی.

*آرمان شهر شما در دنیای هنر چیست؟
اصلاً به آن آرمانی نگاه نمی کنم. استادی می گفت بازیگری روشی برای زندگی است. به نظر من نه فقط بازیگری، بلکه هر آرتیستی که من در زندگی ام شناخته ام، همین بوده است.

*پنج سال بعد چنین روزی کجا هستید؟
ایران، یعنی خانه ام، چون من اینجا می توانم بازیگوشی کنم، من بازیگر هستم.

بیشتر بخوانید :

گفتگوی اختصاصی کولاک با وحید رحیمیان بازیگر سریال در کنار پروانه ها