داستان ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻥ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ | داستان های کوتاه شاهنامه

ﺩﺍﻧﺎﻱ ﻃﻮﺱ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: ﻧﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ. ﻛﻼﻣﻲ ﮔﺰﺍﻓﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﭘﺎﻱ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻔﺲ ﺑﻨﻬﺪ. ﺟﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﺍﻣﺎ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭﺩ.

ﻛﺎﻭﺱ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻭﺵ سخن ها ﻣﻲﮔﻔﺖ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻪ ﻛﺎﻭﺱ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻛﺎﻭﺱ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺮﺍﻱ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ. ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩ. ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﮕﻮﻱ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.

ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﮔﻔﺖ ﺟﻮﺍﻥ ﭘﺎﻛﺪﻝ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻭﺱ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺷﺎﻩ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﻲ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ. ﺁﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻫﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪﮔﺎﻩ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ. ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺭﺍﻡ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ.

ﻛﺎﻭﺱ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﮔﻔﺘﻲ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻜﺼﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺍﺭﻱ. ﻳﺰﺩﺍﻥﭘﺎﻙ ﺗﻮﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﺟﺰ ﺑﻪﭘﺎﻛﻲ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺭﺍﻏﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻛﺎﻭﺱ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﮔﻔﺖ: ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎﺩﺭﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﺮﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﭘﻮﺷﻴﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻤﺎﻥ. ﺳﻴﺎﻭﺵ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﻛﺎﻭﺱ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺧﻴﺮﻩ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪﺭ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﻫﺎﻳﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻡ.

ﭘﺲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﻭﺱ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺩﺍﻧﺎﻱ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺁﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ ﺗﺎ ﺟﻨﮓﺁﻭﺭﻱ ﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺁﺋﻴﻦ ﺷﺎﻫﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﺯﻥ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻮﻱ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ.

ﻛﺎﻭﺱ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﻱ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺑﺰﻧﻲ

ﺁﻣﺪﻥ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻮﻱ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﻭﺱ

ﻣﺮﺩﻱ ﻫﻴﺮﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﺪﻱ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻠﻴﺪ ﻣﺸﻜﻮﻱ ﻛﺎﻭﺱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﺎﻭﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﺮﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻱ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺷﺪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﺮﺯﺩ. ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻧﺰﺩ ﻛﺎﻭﺱ ﺭﻓﺖ. ﻛﺎﻭﺱ ﻫﻴﺮﺑﺪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪﺳﻮﻱ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻛﺎﻭﺱ ﻫﺮ ﺩﻭی ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺸﻜﻮﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻫﻴﺮﺑﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﻣﺸﻜﻮﻱ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻮﻱ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ. ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﻪﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﭘﺮﺩﮔﻴﺎﻥ ﺣﺮﻡ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻮﻱ ﺧﻮﺵ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ، ﻃﻼ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻧﺜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺮﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺩﻳﺒﺎﻱ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺭﺍﻣﺸﮕﺮﺍﻥ ﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺮﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ.

ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﺪ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﺯﻳﺒﺎﺭﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺯندﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺑﺎﻻﻱ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻲ ﺯﺭﻳﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺯﻩ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﻗﻴﻤﺘﻲ. ﺑﺎﻻﻱ ﺗﺨﺖ ﻓﺮﺷﻲ ﺍﺯ ﺩﻳﺒﺎ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩﺍﻱ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻣﻲﺩﺭﺧﺸﻴﺪ. ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺷﻜﻦ ﺑﺮ ﺷﻜﻦ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺩﻭﺵ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎﺟﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﮔﻴﺴﻮﻳﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻕ ﭘﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ. ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﻱ ﻛﻔﺶ ﺯﺭﻳﻦ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﺨﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﻓﺖ. ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﭼﺸﻢ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻟﻴﺮﺍﻧﻪ ﻫﻤﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪ.

ﭘﺲ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﻳﺰﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺱ، ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﭼﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ .

ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﺎﻥﻣﻬﺮﭼﻴﺴﺖ

ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻧﺰ ﺭﻩ ﺍﻳﺰﺩﻳﺴﺖ

ﺑﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ. ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﺵ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﺮﺳﻲ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺳﻴﺎﻭﺵﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. ﺍﻫﻞ ﺣﺮﻡ ﺩﺳﺘﻪﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺑﻪﺍﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺳﺨﻦﺍﺯ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﻣﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﭘﺮﺧﺮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ. ﻭ ﺳﭙﺲ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﺩﻫ ﺴﺮﺍﻱ ﻭ ﻧﻬﻔﺘﻪﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ. ﺍﻳﺰﺩ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﮔﻨﺞ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺰﻭﻧﻲ ﺩﺍﺭﻱ . ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺟﺸﻨﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻭ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺩﻳﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﺎﻭﺱ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺑﺎ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻱ ﺑﻪﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﻮ، ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺎﻳﻲ،ﺍﺯ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﭘﺎﻛﻲ ﻗﻠﺐ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ﮔﻔﺘﺎﺭ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭘﺴﻨﺪ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﻫﺴﺖ؟ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﮔﻔﺖ: ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻧﺪﻳﺪﻩﺍﻡ، ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻢ. ﭼﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺟﻬﺎﻥ؟

ﻛﺎﻭﺱ ﮔﻔﺖ: ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﺮﺳﺪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺯﻳﺎﻥ ﺑﺒﻴﻨﺪ. ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻤﺴﺮﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻧﮋﺍﺩ ﺗﻮ ﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ. ﺍﺯ ﻧﮋﺍﺩ ﻛﻲﺁﺭﺵ ﻭ ﺁﻱﭘﺸﻴﻦ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﺸﻜﻮﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ.  ﻛﺎﻭﺱﮔﻔﺖ: ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ، ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺒﮕﻴﺮ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺁﻣﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻛﺎﻭﺱ ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﺯﻭﺋﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﮕﻮ.

ﺳﻴﺎﻭﺵ ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﮕﻮﻳﺪ. ﻛﺎﻭﺱ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﺑﻪﺟﻬﺎﻥ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺩﻝ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪﻱ ﺳﺘﺎﺭﻩﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺯﻧﻲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻦ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻛﻲﭘﺸﻴﻦ، ﺍﺯﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻛﻲﺁﺭﺵ .

ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ. ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺷﺎﻫﻲ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺭﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﺰﻳﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﻣﻔﺮﺳﺖ. ﻛﺎﻭﺱ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ.

ﭼﻮﻥ ﻧﺒﺪ ﺁﮔﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻛﺎﻩ.

ﻛﺎﻭﺱ ﮔﻔﺖ : ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺰﻳﻨﺶ ﻫﻤﺴﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻜﻦ. ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻔﺘﺎﺭﺵ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﭘﺪﺭﺵ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺩﻝ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ، ﻭ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻛﺎﻭﺱ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺭﻧﺠﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺯﺩﻥ ﮔﺮﻓﺖ.