ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎی ﺷﺎﻩ ﻧﺎﻣﻪ ؛ جنگ سیاوش و افراسیاب
ﺍﻣﺎ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺑﺎﺯ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺩﻝ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺪ ﺷﻮﺩ. ﮐﺎﻭﺱ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﻤﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﺩﺛــﮥ ﺗﺎﺯﻩﺍﯼ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻟﺸﮑﺮﮐﺸﯽ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺑﻮﺩ. ﮐﺎﻭﺱ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺗﻨﮕﺪﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﮤ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻣـﺅﺑﺪﺍﻥ ﭘﻨﺪﺵ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺮﻭﺩ ﻭ ﺍﯾﻦﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﯽ ﺩﻟﯿﺮ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩ.
ﺳﯿﺎﻭﺵ:
ﺑﻪﺩﻝ ﮔﻔﺖ ﻣﻦﺳﺎﺯﻡ ﺍﯾﻦﺭﺯﻣﮕﺎﻩ
ﺑﻪ ﭼﺮﺑﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺯ ﺷﺎﻩ
ﻣﮕﺮ ﮐﻢ ﺭﻫﺎﯾﯽﺩﻫﺪﺩﺍﺩﮔﺮ
ﺯ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﭘﺪﺭ
ﺩﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺰﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﺎﻡ ﺁﻭﺭﻡ
ﭼﻨﯿﻦﻟﺸﮑﺮﯼﺭﺍ ﺑﻪﺩﺍﺩﻡﺁﻭﺭﻡ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. ﭘﺪﺭ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﻟﺸﺎﺩ ﮔﺸﺖ، ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩ. ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ.
ﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﮔﻨﺞ ﮔﺸﺎﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻭ ﮔﺮﺯ ﻭ ﺳﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻭ ﺩﻟﯿﺮﺍﻥ ﺟﻨﮕﯽ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﺎﻡﺁﻭﺭ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻭ ﻫﻤﻪﮐﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥ ﭘﺮ ﺁﺏ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪ. ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﮔﻮﺍﻫﯽ ﻫﻤﯽﺩﺍﺩ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺷﺪﻥ
ﮐﻪﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﺯﺍﯾﻦﭘﺲﻧﺨﻮﺍﻫﺪﺑﺪﻥ
ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻭ ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﭘﯿﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﺦ ﺭسیدند. ﺍﺯ ﺁﻥﺳﻮ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻭ ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﯽ ﮔﺮﺍﻥ ﭘﯿﺶﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺷﺎﻩ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﮔﺮﺳﯿﻮﺯ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻭﺩﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﮤ ﺑﻠﺦﺟﻨﮓ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﻪﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﮐﺮﺩﻧﺪ در ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺎ ﻟﺸﮑﺮﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪﺷﻬﺮ ﺑﻠﺦ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻪﺍﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﻭﺱﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﻭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ:
ﺑﻪﺑﻠﺦ ﺁﻣﺪﻡ ﺷﺎﺩوﭘﯿﺮﻭﺯ ﺑﺨﺖ
ﺑﻪ ﻓﺮ ﺟﻬﺎﻧﺪﺍﺭ ﺑﺎ ﺗﺎﺝ ﻭ ﺗﺨﺖ
ﮐﻨﻮﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﯿﺤﻮﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﻦﺍﺳﺖ
ﺟﻬﺎﻥ ﺯﯾﺮ ﻓﺮ ﮐﻼﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺍﺯ ﺧﺒﺮ ﺟﻨﮓ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺯﯾﺶ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﮔﺸﺖ و ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﮐﻤﮏﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺳﺮﯼ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ، ﭼﻮﻥ ﺑﻬﺮﻩﺍﯼ ﺍﺯﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺧﺮﻭﺷﯽ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭﻏﻠﻄﯿﺪ، ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ. ﮔﺮﺳﯿﻮﺭ ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺁﻣﺪ، ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﭘﺲﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﻬﻮﺵ ﺁﻣﺪﮔﻔﺖ : ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻮﻟﻨﺎﮐﯽ ﺩﯾﺪﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻢ ﺳﺎﺧﺖ :
ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﻣﺎﺭ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ. ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﮤ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﻫﯽ ﺍﺯﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺎﺩﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻓﺶ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﯿﻤﻪ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﮔﺸﺖ.
ﺳﭙﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﻣﻦ ﺗﺎﺧﺖ. ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺯﯾﺮﻡ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻭﺱ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺟﻮﺍﻧﯽ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﻧﺰﺩ ﮐﺎﻭﺱ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮐﻤﺮ ﺑﺪﻭ ﻧﯿﻤﻢ ﮐﺮﺩ، ﻣﻦ ﻧﺎﻟﯿﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺵ ﺩﺭﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮔﺸﺘﻢ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺧﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﻭ ﻣـﺅﺑﺪﺍﻥ ﺭﺍﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﯾﺸﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤـﻠـﮥ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﯿﮕﺮﺍﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﮔﯽ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮤ ﺩﻻﻭﺭﺩ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺟﻬﺎﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﻦ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮤ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﻓﺮﺟﺎﻡ ﺍﯾﻦﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺟﺰ ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺩﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺭﺍﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﮐﯿﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺷﺘﯽ ﻣﺒﺪﻝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭﮐﻨﺪ. ﭘﺲ ﮔﺮﺳﯿﻮﺯ ﺑﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﺎﺯﯼ ﻭ ﻧﯿﺎﻡ ﺯﺭﯾﻦ ﻭ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻫﻨﺪﯼ ﻭ ﺗﺎﺝ ﭘﺮﮔﻮﻫﺮ ﻭ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﺎﺭﮔﺴﺘﺮﺩﻧﯽ ﻭﻏﻼﻡ ﮐﻨﯿﺰ ﺑﺮﺍﻩﺍﻓﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪﻟﺐ ﺟﯿﺤﻮﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩﺍﯼ ﻧﺰﺩ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﮔﺴﯿﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺲﺍز ﺁﻥ ﺑﺎﮐﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﺁﺏ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﺦ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﺎﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪﺵ. ﮔﺮﺳﯿﻮﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻫﺪﯾﻪﻫﺎ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺻﻠﺢ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺭﺳﺘﻢ ﻫﻔﺘﻪﺍﯼ ﻣﻬﻠﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﻪ ﺷﻮﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮﺍﯾﻦ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﮔﺮﻭﮔﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺭﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮﻭﺩ.
ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﻫﺮﺩﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. ﺍﺯﺧﻮﯾﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺻﺪﻧﻔﺮ ﮔﺮﻭﮔﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. ﭘﺲﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺎﻧﺎﻣﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﻪﺩﺭﮔﺎﻩ ﮐﺎﻭﺱ ﺷﺎﻩ ﺭﻓﺖ. ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﻀﻤﻮﻥﻧﺎﻣﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﯾﺎﻓﺖ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺿﻊﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ ﻭ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﺯﻧﺸﻬﺎ ﮐﺮﺩ. ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﯿﭻﺩﻟﯿﻞ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻧﯽﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﮐﺎﻭﺱ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪﺗﻨﺒﻠﯽ ﻧﺴﺒﺘﺶ ﺩﺍﺩ.
ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺍﯼ
ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﺦﮐﯿﻦ ﺍﺯﺩﻟﺶ ﮐﻨﺪﻩﺍﯼ
ﺗﻦ ﺁﺳﺎﯾﯽ ﺧﻮﯾﺶﺟﺴﺘﯽ ﺩﺭﺍﯾﻦ
ﻧﻪ ﺍﻓﺮﻭﺯﺵ ﺗﺎﺝ ﻭ ﺗﺨﺖ ﻭ ﻧﮕﯿﻦ
ﺗﺮﺍ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ
ﻫﻤﻪ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺷﺪ
ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻃﻮﺱ ﺑﺠﺎﯼ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻭﺩ. ﺭﺳﺘﻢ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻭﺱ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺑﻪﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ. ﮐﺎﻭﺱ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺎﻣﻪﺍﯼﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﮐﺮﺩ.
ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﺮﻭﯾﺎﻥ ﺑﯿﺎﻣﯿﺨﺘﯽ
ﺑﺒﺎﺯﯼ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﯽ
ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﮔﺮﻭﮔﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ فراخواند.
ﺳﯿﺎﻭﺵ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺧﺸﻢ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﮔﺴﯿﻞ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻃﻮﺱ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺻﺪ ﻣﺮﺩ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺸﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺁﻭﯾﺨﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺑﺠﻨﮕﺪ، ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﮔﺸﺎﺩﻩﻣﯽﮔﺮﺩﺩ، ﻫﻤﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﺷﮑﻨﯽ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺍﯾﻦﮐﺎﺭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﭘﺴﻨﺪﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﺰﺍﯾﻦ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪﻃﻮﺱ ﺑﺴﭙﺮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻫﻢ ﺟﺰ ﺑﺪﯼ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﺩﯾﺪ. ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺎﺩﻝ ﺗﯿﺮﻩ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻟﯿﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ :
ﺑﺪﯾﺸﺎﻥﭼﻨﯿﻦﮔﻔﺖﮔﺰﺑﺨﺖ ﺑﺪ
ﻫﻤﯽ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺳﺮﻡ ﺑﺪ ﺭﺳﺪ
ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺩﻝ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ
ﺑﺴﺎﻥﺩﺭﺧﺘﯽﭘﺮﺍﺯﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﺎﺭ
ﭼﻮ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﻩ ﮔﺸﺖ
ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﻫﺮ ﮔﺰﺍﯾﻨﺪﻩ ﮔﺸﺖ
ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺸﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ
ﺑﭙﮋﻣﺮﺩ ﺍﺯﺁﻥ ﺑﺨﺖﺧﻨﺪﺍﻥ ﻣﻦ
ﺍﺯ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﮔﺮﺍﯾﯿﺪﻥ ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻦ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺯﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﺩﺍﻧﺴﺖ.
ﺷﻮﻡﮔﻮﺷﻪﺍﯼﺟﻮﯾﻢﺍﻧﺪﺭﺟﻬﺎﻥ
ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﺯﮐﺎﻭﺱ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻬﺎﻥ
ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﮔﺮﻭﮔﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ، ﻫﺮﭼﻪ ﺩﻻﻭﺭﺍﻥ ﭘﻨﺪﺵ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺑﺎﺯﺵ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﺖ:
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺷﺘﯽ ﺟﻨﮓ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﻪﻧﻮﺵ ﺗﻮ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺯﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﺯ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﺮ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﺗﻬﯽ
ﻭ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺯﺗﺤﺖ ﻣﻬﯽ
ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺍﻣﻨﯽ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﯼ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﮐﻪ ﺣﺎﻝﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥﺩﯾﺪ ﭘﺮﺩﺭﺩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭘﯿﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﻮﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ. ﭘﯿﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺧﺮﺩﺵ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪﺧﻮﯼ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺳﺘﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻥﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺪﻫﺪ ﻭﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺁﺑﺮﻭ ﻧﮕﻬﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﮐﺎﻭﺱ ﺩﺭﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺷﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺮﺳﺪ، ﻫﺮﺩ ﻭﮐﺸﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻪﺍﯼ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻭﺵﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯﺗﯿﺮﮔﯽ ﺩﻝﭘﺪﺭ ﺑﺎﭘﺴﺮ ﺗﺄﺳﻒ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﻟﮕﺮﻣﺶ ﺳﺎﺧﺖ:
ﺗﻮﻓﺮﺯﻧﺪﻣﻦﺑﺎﺵﻭﻣﻦﭼﻮﻥﭘﺪﺭ
ﭘﺪﺭ ﭘﯿﺶ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻤﺮ
ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﺯﺭ ﻭ ﮔﻨﺞﻭﺷﻬﺮﺁﻥﺗﺴﺖ
ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪﺕ ﺟﺴﺖ
ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪﺳﯿﺎﻭﺵ ﺭﺳﯿﺪ؛ ﺍﺯ ﺳﻮﯾﯽ ﺷﺎﺩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯾﯽﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺑﻈﺎﻫﺮ ﺩﻭﺳﺖﺷﻮﺩ ﺟﺰﺩﺷﻤﻨﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﯿﺎﯾﺪ. ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺎﻣـﮥ ﮔﻠﻪﺁﻣﯿﺰﯼ ﺑﻪﭘﺪﺭ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥ ﭘﺮﺍﺷﮏ ﺍﺯﺟﯿﺤﻮﻥ ﮔﺬﺷﺖ. ﭘﯿﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﭘﯿﻞ ﻭ ﺗﺨﺖ ﭘﯿﺮﻭﺯﻩ ﻭ ﺩﺭﻓﺶ ﭘﺮﻧﯿﺎﻧﯽ ﻭ ﺻﺪﺍﺳﺐ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﯾﻪ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻪﭘﯿﺸﺒﺎﺯﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺍﺯﺁﻧﻬﻤﻪ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﻣﻬﺮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻭ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﻣﯽﺩﺍﺷﺖ.
ﭘﯿﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺩﯾﺪ ﺑﻪﻣﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺩﻟﮕﺮﻣﺶ ﺳﺎﺧﺖ :
ﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ
ﻣﮑﻦﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪﺭﻓﺘﻦ ﺷﺘﺎﺏ
ﻓﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺩﺍ ﻫﻤﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ
ﮐﺰ ﺍﯾﺪﺭ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼﻧﺸﺴﺖ
ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺍﺯﮔﻔﺘﻪﻫﺎﯼﭘﯿﺮﺍﻥ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺸﺖ.
ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﺳﯿﺎﻭﺵ ﭘﺴﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﭘﯿﺮﺍﻥﭘﺪﺭ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﻩﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺒﺎﺯ ﺭﻓﺖ. ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﻪﺩﯾﺪﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻏﻮﺵ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻮﺳﻪﻫﺎ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺳﺮﻫﻢ ﺯﺩﻧﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﺁﺷﺘﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﻬﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻮﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺵ ﺯﺭﺑﻔﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺯﺭﯾﻨﯽ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻥ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ، ﺟﺸﻨﯽ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪﺷﺎﺩﯼ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺒﮕﯿﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﻫﺪﯾﻪﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.
ﻫﻔﺘﻪﺍﯼ ﺑﺸﺎﺩﯼ ﮔﺬﺷﺖ. ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﻋﺰﻡ ﮔﻮﯼ ﻭ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻪﺑﺎﺯﯼ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ، ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﺭﺷﺎﺩﺕ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺧﯿﺮﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻫﺪﯾﻪﻫﺎ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﺮﻡ ﻣﯽﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺷﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩ.
ﺳﭙﻬﺒﺪﭼﻪﺷﺎﺩﺍﻥﺑﺪﯼﭼﻪﺩﮊﻡ
ﺑﺠﺰ ﺑﺎ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﺑﻬﻢ
