گفتگو با حجت الاسلام محمد برمایی مجری برنامه دعوت شبکه یک
در این مطلب از جدولیاب، گفتگو با حجت الاسلام محمد برمایی مجری برنامه دعوت شبکه یک صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران را خواهیم خواند! با ما همراه باشید. جدای از این که بعد از گذشت دو سال از پخش برنامه تلویزیونی دعوت در لحظه افطار به عنوان برنامه گفت وگو محور تلویزیون، همچنان با برنامه باسابقه و البته خاتمه یافته ماه عسل قیاس می شود، اما آن چه که باعث هویت مستقل دعوت می شود، برخلاف ماه عسل که موضوعات مختلف جامعه را در قاب گفت و گوی تلویزیونی قرار می داد، این خانواده ایرانی است که به مهمانی دعوت می شود.
شاید بار عمده این برنامه بر دوش حجت الاسلام محمد برمایی مجری، مشاور و کارشناس ۳۹ ساله تلویزیونی باشد که به گفته خود نه مجری، بلکه میزبان برنامه پرمخاطب آستانه افطار تلویزیون است. او به خراسان، درباره فرصت ها و چالش های یک کارشناس و مبلغ دینی برای انجام رسالت خود در مدیوم رسانه و برنامه های آینده خود در این زمینه می گوید.
با گذشت دو سال از اجرای دعوت چرا همچنان عقیده دارید مجری نیستید و باید میزبان خوانده شوید؟
هرچند میزبان خوب بودن در این برنامه خالی از یک اجرای خوب نیست اما سعی بنده میزبانی است، میزبان باید احترام به شأن و منزلت مهمان و قصه او را رعایت کند و بیش از آن چه مهمان از خود باور و انتظار دارد، او را تکریم کند. بنابراین هدفم در این برنامه چنین بوده که در هر قسمت از این برنامه، به عنوان میزبان مقابل جایگاه خانواده ایرانی از دریچه رسانه ظاهر شوم. البته این خارج از اجرا نیست و در تعریف رسانه ناگزیر مجری خوانده می‌شوم. اما نگاه مردم به گونه ای دیگر است. این که آن ها بنده را به عنوان طلبه ای می دانند که دغدغه خانواده دارد و تبلیغ استانداردهای خانواده ایرانی را می کند، کافی است. البته گاه همین مردم هم بنده را برمایی مجری برنامه دعوت می خوانند.
میزبان یا مجری برنامه دعوت به لحاظ اجرا نسبت به سال گذشته حرفه‌ای‌تر به نظر می‌رسد. نظر خودتان چیست؟
شاید این به دلیل تجربه‌مندی و رشدیافتگی میزبان در مدیریت صحنه اتفاق افتاده. بنده رفقای رسانه ای خیلی خوبی، از مجریان توانمند رسانه‌ای دارم که با آن ها در تماس هستم و از مهارت آن ها و مخصوصا تجربه تهیه کننده و سردبیر برنامه استفاده می کنم. آن ها توصیه هایی دارند و می‌خواهند مدیوم تلویزیون حفظ بشود تا کار رسانه‌ای فاخری اتفاق بیفتد؛ منتها همچنان تلاش دارم میزبانی خوب باشم تا مجری توانمند.
با توجه به روحانی بودن شما و پرهیز از آن که شما را مجری بخوانند، آیا می‌توان تصور داشت که دعوت به یک نوع منبر رسانه‌ای تبدیل شده؟
دعوت مجری ندارد و قرار نیست که بنده اجرا کنم. مردم دوست دارند که این گونه باشم. بنده دغدغه ام خانواده است و سعی می‌کنم نگاه کارشناسانه و دغدغه مندانه ای را که به دین دارم، بیان کنم. این برنامه را یک منبر نمی‌بینم اما می‌توان آن را یک منبر رسانه ای خواند. در تلویزیون با گستره وسیع مخاطب و مدیومی خاص مواجهیم. از این رو ناگزیریم ملاحظات رسانه را بکنیم، چون این ما هستیم که آمده ایم در رسانه. بنابراین حضورمان به نوعی شاگردی کردن می‌ماند.
شما شاگردی رسانه را می کنید؟
در این جا مجبوریم اقتضائات و استانداردهای رسانه را رعایت کنیم، حتی به عنوان یک روحانی. البته مراقبت دارم که خدای نکرده صرف رعایت این استانداردها به لباس و شأن روحانی هم آسیب نزند. چون به عنوان یک طلبه در قاب تلویزیون حضور یافته ام، حواسم جمع است که این اقتضائات با شأن مبلغ دینی تناسب پیدا کند.
حال که دعوت را یک منبر رسانه ای خواندیم، قدری از مکانیزم آن در این قالب بگویید.
به اندازه یک دقیقه یا ۳۰ ثانیه، گوشه هایی در برنامه پیدا می‌کنم که دغدغه‌ام را هم بگویم؛ گوشه هایی که در واقع پلاتو نیست. آن ها را مردم می شنوند. بعضی وقت‌ها هم سعی می کنم از زندگی آدم ها وقتی که قصه زندگی‌شان را روایت می کنند، مطرح کنم. در این جا دیگر لزومی ندارد که بنده بگویم، حتی لزومی ندارد که به آن روایت اشاره کنم، چون روایت معصومین (ع) در زندگی این آدم ها دیده می شود.
پس به عنوان یک روحانی، هیچ جا خودتان را به نفع رسانه تعدیل نکردید؟
من شکار محتوا می‌کنم. مثلا وقتی یک پیرمرد یزدی می آید، من قالب خانواده ایرانی را به مردم نشان می‌دهم. پس لزومی ندارد برای تعریف خانواده ایرانی در تلویزیون، ۱۰ شب منبر بروم. این خود بهترین قاب تصویر از خانواده است. وقتی می‌خواهیم عشق پایدار بدون هیجانات کاذب را نشان بدهیم، کافی است یک مهمان نشان بدهم تا دختر پسرهای دهه هفتاد و هشتاد، عشق استاندارد ایرانی را ببینند و سختی ها و رفتارهای عاقلانه آن را بفهمند. در واقع مهمان من آن محتوایی را که در ذهن داریم، بازگو می کند.
یعنی صرفا با یک مدیریت ضمنی صحنه، ارائه پیام منبر رسانه ای را کنترل می کنید؟
برای همین فکر می‌کنم که حواسم جمع است که محتوا را در روایت به مردم ارائه کنم. بعضی مواقع هم اصلا محتوا را پیش‌بینی نکردیم، اما خود آن آدم می آید و از یک تاب‌آوری حرف می‌زند که الان مردم درگیر آن هستند. ما نمی خواهیم مستقیم نسخه بدهیم و من برحذرم از ارائه نسخه مستقیم. مردم ما خیلی با شعورند و در رسانه، دریافت های خوب دارند و با هوشمندی، اهل تجربه هم هستند. امیرالمؤمنین علی (ع) می‌فرمایند:
التجربه ما فوق العلم.
مردم تجربه می کنند و می گویند در برنامه های شما، ما خودمان را پیدا می کنیم. این خیلی خوب است.
آیا می‌بینید در خودتان که به این شکل و شیوه در برنامه‌های دیگر تلویزیون و لااقل برنامه‌های مشابه دعوت حضور یابید؟
من در برنامه ریزی شخصی ام، برای اجرای تلویزیونی تصمیمی ندارم. این دعوت را هم سالی یک بار اجرا می‌کنم، چون رسالت خودم را در موضوع خانواده دارم. پیشنهادهای بسیاری هم دارم اما نمی‌پذیرم. اتفاقا گاهی به دوستان می گویم برای این برنامه، مثلا فرزاد حسنی مناسب تر از من است، یا این که با احسان علیخانی از برنامه نتیجه بهتری به دست می آید.
پس منتظر حضورتان در برنامه های دیگر نباشیم؟
ما اصل رسالت مان را نباید با جذابیت رسانه ای عوض کنیم. من قطعا در برنامه های دیگری به عنوان کارشناس حضور خواهم یافت، اما اقتضای این برنامه و نوع برنامه‌سازی آن به این سمت رفته که این گونه ظاهر شوم. بنابراین انتظار نداشته باشید به عنوان مجری در برنامه های دیگر سیما ظاهر شوم.
در آغاز طلبگی تصور این را داشتید که برای ترویج سبک زندگی اسلامی خانواده ایرانی، این گونه ظاهر شوید؟
فکر نمی کردم طلبه بشوم، اما از سال ۸۰ که لباس روحانیت را پوشیدم، می دانستم که چه کار کنم. الان به این فکر می کنم که برویم سراغ خانواده در تراز بین المللی. می توانیم خانواده ایرانی را با استانداردهای خود به دنیا معرفی کنیم.
آیا دوست دارید در راستای هدفتان با محوریت خانواده به تولید فیلم یا بازیگری دست بزنید؟
بازیگری به طور قطع نه، اما در برنامه سازی و تولید محتوا همکاری دارم، به طوری که همین الان هم به برنامه سازان کمک می کنم.
